منشا تفاوت در روایات و دین اسلام در مورد معاد جسمانی و روحانی چیست ؟

آنچه که همه ی دانشمندان اسلامی بر آن توافق دارند این است که معاد ، جسمانی است و این بخاطر تاکید قرآن بر جسمانی بودن معاد است . بعضی از فلاسفه مثل ابوعلی سینا می گوید که چون پیامبر صادق ما فرموده اند ما آنرا قبول می کنیم یعنی می خواهند بگویند که ما راه عقلانی برای اثبات این مسئله نداریم . البته راه عقلانی برای اثبات معاد جسمانی وجود دارد . در فلسفه ی صدرایی این مسئله را با تفاوتی مطرح کرده اند. می گویند که لازم نیست در جسم عنصر مادی باشد و هیئت جسم همان جسم است . مثلا میز بودن میز ، به هیات اوست . چه بسا روح انسان در عالم برزخ بدن مثالی برای خودش دارد . این یک نطر است و باورهایی هم دارد . بسیاری از بزرگان و اهل فلسفه این نظر ملاصدرا را نپذیرفته اند از جمله آقای مرحوم محمد تقی آملی . ایشان کتابی دارند بنام دُرالفواید دارند . در شرح منظومه سبزواری بعد از اینکه این بحث را تبیین می کنند می گویند :حق بر این است که این حیات روحانی است و ما اسم آنرا جسمانی گذاشته ایم . آنچه که ما از قرآن می فهمیم این نیست و جسم عنصری مادی مبعوث می شود . این اختلاف نظرها وجود دارد . توصیه ی من این است که شما یک بار خالی الذهن قرآن را با عنایت در آیات معاد مرور کنند و ببینند که قرآن کدام معاد را می فرماید . .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه