عده‌اي با اين كه در عزاداري ائمه بگويند سگ ائمه هستيم مخالفند و اين گونه استدلال مي‌كنند كه ائمه آمدند ما را آدم كنند، نه اين كه ما را سگ كنند! عده‌اي مي‌گويند: براي اينكه كوچكي خود را نشان دهيم، مي‌گوييم سگ درگاه ائمه هستيم و به شعري كه حضرت آيت الله وحيد خراساني سروده‌اند اشاره مي‌كنند: وحيدم من اگر در جرم و تقصير سگي بودم شدم در كوي تو پير كدام قول صحيح است؟

مسلّماً غلوّ كردن در دين و در مورد بزرگان دين، عمل ناپسندي است و پيامبر(ص) و ائمه(ع) ما را از اين كار منع كرده‌اند. پيامبر (ص) و ائمه(ع) ما را از اين كار منع كرده‌اند. پيامبر(ص) فرمود: "مرا بيش از حقّم بالا نبريد، زيرا خدا بيش از اين كه مرا پيامبر قرار دهد، عبد خود قرار داده است".(1) باز فرمود: "دو صنف از امّت من مشمول شفاعتم نمي‌شوند: حاكم فريبكار، كسي كه در دين غلوّ نمايد و توبه نكند".(2) پيامبر (ص) به علي(ع) فرمود: "امّت من در بار? تو سه گروه خواهند شد: گروهي شيعيان و پيروان تو خواهند بود.اينان مؤمنان واقعي‌اند. عده‌اي دشمن تو خواهند بود. برخي درباره تو غلوّ خواهند كرد. اي علي، شيعيان و دوستداران تو در بهشت خواهند بود و دشمنان و غلو كنندگان در آتش".(3) از طرفي كوچك كردن خود نيز پسنديده نيست و مؤمن بايد عزت نفس داشته باشد. پيامبر و ائمه (ع) به اين كار راضي نيستند كه خود ما را مانند حيوانات به حساب بياوريم و خويش را پست حساب كنيم، هر چند مقام آنان بسيار بالا است. هنگامي كه امير المؤمنين(ع) همراه با سربازان خود به سوي شام در حركت بود، دهقانان و بزرگان شهر "انبار" در ساحل فرات طبق آيين ايرانيان صف بسته بودند تا از موكب اميرالمؤمنين(ع) استقبال كنند. چون حضرت نزديك شد، از مركب پياده شدند و با سرعت به سوي امام شتافتند و مراسمي كه نشان? ذلّت در برابر حاكمان بود انجام دادند. امام (ع) فرمود: اين چه كاري بود كه شما كرديد؟ عرض كردند: آدابي است كه اميران خود را با آن بزرگ مي داريم، امام (ع) فرمود به خدا سوگند! با اين عمر زمامداران‌تان بهره‌مند نمي‌شوند و شما با اين كار در دنيا برخود مشقت روا مي داريد و در قيامت بدبخت خواهيد بود. چه زيانبار است مشقّتي كه پشت سر آن مجازات الهي باشد".(4) البته بزرگاني كه از شخصيت‌هاي علمي و عقلي هستند، حسابشان جداست. اينان از فرط عشق و محبّتي كه نسبت به ائمه دارند، با آن همه كمالاتي كه دارند، باز خود را در برابر آن بزرگواران بسيار كوچك مي‌دانند. اگر چه به عنوان رابطه فردي، كسي خود را در مقابل عظمت مقام امام و حجت الهي، كوچك و حقير مي‌شمارد و چنين بياني دارد، اما هنگامي كه به صورت جمعي و نمادين درآيد، پسنديده نيست. انسان بر اساس احوال دروني خود و ارتباطي كه با امام معصوم(ع) برقرار مي كند، "ماهي آن قدر خود را كوچك و حقير مي‌بيند كه اصلاً براي خويش در مقابل عظمت امام(ع) شخصيتي احساس نمي‌كند و چنين كلماتي را كه از ضمير دل بر مي‌خيزد، بر زبان جاري مي‌كند، اما هنگامي كه به اين شيوه‌هاي ناپسند درمي‌آيد و شكل نمادين پيدا مي‌كند و به گون? برنامه‌هاي مداحي رواج مي‌يابد، با توجه به پيامد اجتماعي و سياسي و فرهنگي مطلوب نيست و بايد از آن پرهيز شود. پي نوشت: 1.ميزان الحكمه، عنوان 3106، حديث 15248. 2.همان، حديث 15249. 3.همان، حديث 15266. 4.نهج البلاغه، حكمت 37، دانشنامه امام علي(ع)، ج 11، ص 317؛ خدمات متقابل اسلام و ايراني، ص 102. www. eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه