آيا در قرآن کريم، آيه اي وجود دارد که بگويد: هر کسي اميد به غير خدا داشته باشد، خداوند اميد او را نا اميد مي کند.؟

آن چه در اين سؤال به آن اشاره شده است، مضمون حديث قدسي مي باشد که امام صادق ـ عليه السلام ـ از پيامبر خاتم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ روايت مي کند و مطابق اين روايت خداوند مي فرمايد: «به عزت و جلالم سوگند که اميد هر اميدوار به غير خود را نااميد و لباس ذلت به او مي پوشانم و از فضل خود او را دور مي نمايم». عين اين مضمون در آيات کلام الله مجيد، آيه اي نداريم؛ ولي اين که کسي در کنار سفره خداوند بنشيند و اصل حيات و کمال آن را از خداوند دريافت نمايد و حق تعالي به موجب رحمت عامه اش از فيض عام خود نسبت به چنين کسي دريغ ننمايد و در عين حال او به غير خدا استناد کند و بر غير خدا اعتماد نمايد خداوند او را به حال خود رها مي کند که قطعا چنين موجود رها شده، محکوم به سقوط مي باشد و مي شود گفت اميدش به يأس تبديل شده. چون آن چه را که از مؤثر حقيقي يعني خداوند، بايد درخواست کند از غير خداوند خواسته، در حالي که آن غير چه اسباب ظاهري و مادي باشد و چه غير آن؛ خود محتاج به خدا است و تأثير استقلالي ندارد. آن کسي که به غير خدا دل بسته و اعتماد کرده است، به بيان قرآن کريم، همانند کسي است که از دور کف دستش را براي خوردن آب باز کرده؛ ولي به آب دست نمي يابد و نه وسيله اي دارد که تا با آن، آب چشمه و يا چاه را نزديک کند. به غير خدا سر سپردن کاري است که نتيجه مطلوب ندارد و خداوند چنين کسي را به حال خودش واگذاشته و عملا اميدش را نااميد کرده و برخي از آيات بر اين معني دلالت دارد که به عنوان نمونه به بعضي از آن ها اشاره مي شود. 1. لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِهِ لاَ يَسْتَجِيبُونَ لَهُم بِشَيْءٍ إِلاَّ کبَاسِطِ کفَّيْهِ إِلَي الْمَاء لِيَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ... . دعوت حق و مفيد از آن خداست و آنان که غير خدا را مي خوانند، حاجت شان بر آورده نمي شود و مانند کسي است که بر چاه آبي فرود آيد و دست فرو برد که بياشامد؛ ولي دستش به آب نرسد. 2. وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّن يَدْعُو مِن دُونِ اللَّهِ مَن لَّا يَسْتَجِيبُ لَهُ إِلَي يَومِ الْقِيَامَةِ وَهُمْ عَن دُعَائِهِمْ غَافِلُونَ و کيست گمراهتر از آن کس که غير خدا را مي خواند، در حالي که آن ها تا روز قيامت او را پاسخ نمي دهند. و از خواسته اين افراد بي خبرند (چون غير خدايان همان بت ها هستند که دعاي کسي را نمي شنوند). 3. الَّذِينَ اتَّخَذُواْ دِينَهُمْ لَهْوًا وَلَعِبًا وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا فَالْيَوْمَ نَنسَاهُمْ کمَا نَسُواْ لِقَاء يَوْمِهِمْ هَذَا.... آن هايي که دين خدا را بازيچه گرفتند، زندگي دنيا مغرورشان کرد. امروز ما هم آن ها را به نظر نمي آوريم، چنان که آنان چنين روزشان را به خاطر نياوردند. 4. ...نَسُواْ اللّهَ فَنَسِيَهُمْ.... خدا را فراموش کردند خدا هم آن ها را فراموش کرد. 5. وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِکرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنکا.... و هر کس از ياد من اعراض کند همانا معيشتش تنگ شود. 6. «وَلَا تَکونُوا کالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ أُوْلَئِک هُمُ الْفَاسِقُونَ». و شما مانند آنان نباشيد که خدا را فراموش کردند، خدا هم خودشان را از يادشان برد. در حقیقت، افرادی که امید به غیرخدا دارند، به طور خودکار امیدشان از خدا بریده می شود، مگر آن که توبه کنند و روی علل و اسباب خاصّی به خدا برگردند که دوباره آن ارتباط معنوی حاصل شود. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه