دوستى بر چند نوع است: ۱- دوستى به خاطر خدا؛ همانند علاقه به اولیاى دین و برادران ایمانى که منشأ آن منش دینى فرد و اعتقادات او است نه انگیزه هاى دیگر.

دوستى بر چند نوع است: 1- دوستى به خاطر خدا؛ همانند علاقه به اولیاى دین و برادران ایمانى که منشأ آن منش دینى فرد و اعتقادات او است نه انگیزه هاى دیگر. 2- دوستى به جهت مال و جمال ویا کشش هاى غریزى دیگر. نوع اول این دوستى ها عبادت و از بهترین اعمال است؛ چنان که در احادیث منقول از اهل بیت(ع) آمده است: «هل الدین الا الحبّ؛ آیا دین جز محبت چیز دیگرى است؟» نوع دوم این دوستى ها چنانچه موجب سد راه خدا گردد و احیانا آدمى را به انحراف بکشاند، خطرناک ترین دام شیطان است که باید از آن پرهیز نمود و تنها آن را معبرى براى درک جلال و جمال خداوند قرارداد. ممکن است گلى زیبا انسان را فریفته و مجذوب خویش کند؛ ولى عاقل کسى است که در وراى زیبایى گل، جمال خالق گل را ببیند و از این حجاب عبور کرده تا ملکوت را مشاهده نماید. در مورد علاقه به دوستان احتمال مى رود که دو غریزه با یکدیگر تداخل کرده است: 1) غریزه زیباپسندى، 2) غریزه جنسى. در بسیارى از موارد این دو با یکدیگر آمیخته و خلط مى شوند. لازم به ذکر است صرف علاقه و محبت به شخص و یا چیزى امرى ممنوع و کارى حرام نیست؛ ولى لغزشگاهى است که درصورت مراقبت نکردن ممکن است آدمى را به قعر پرتگاه بیندازد. گفتنى است دوست و دوستى از نیازهاى فطرى و واقعى هر شخصى است و در زندگى داراى آثار و نتایج فراوانى است؛ لیکن پیش از آن که عواطف و احساسات درونى ما موجب پیوند ما با دیگران شود، باید از نیروى عقل و تدبیر و هدایت هاى ارزشمند پیشوایان دین معیارهاى صحیح را از جهت کیفیت انتخاب دوست و چگونگى معاشرت و دوستى آموخت. در این صورت است که به دو نتیجه ارزشمند نائل خواهیم شد: 1- در گزینش دوستان کسانى را برخواهیم گزید که یار و پشتیبان و راهنماى ما در مسیر تعالى و تکامل و سعادت باشند. 2- معاشرت ما با دوستان به گونه اى خواهد بود که دوستى ما پایدار و جاودانه باشد و خللى بدان وارد نیاید. بارى آن دوستى که واقعا انسان محتاج او است خداوند است که کمال و جمال مطلق است و چه نیکو است که شما مسیر محبت و علاقه خود را درست جهت داده و به سوى خدا معطوف دارید و همواره دل به او سپرده و کانون قلب خود را مالامال از عشق او سازید. آن گاه لذت شیرینى عشق او را بر همه چیز و همه کس ترجیح خواهید داد. چنان که امام سجاد(ع) مى فرماید: «من ذالذى ذاق حلاوة محبتک فرام منک بدلا ؛کیست که شیرینى محبت تو را بچشد و سپس دیگرى را برگزیند». از سوى دیگر هیچ کس را نمى توان براى دوستى با کسى مجبور کرد. بنابراین بایستى این حق را به دیگرى بدهید که خواهان دوستى با شما نباشد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه