آیا از لحاظ منطقى، احتمال نجات من که مالکى مذهب هستم؛ بیشتر نیست؟ زیرا من علاوه بر على(ع) سایر صحابه را نیز دوست دارم. در این صورت هریک که اهل نجات باشند من هم اهل نجات هستم.

آنچه از دیدگاه علوم منطقى مسلم است؛ این است که عمل کردن به محتملات نجات و سعادت ضریب خطا و گمراهى را کاهش می‌‏دهد. این اصل نه تنها در منطق، بلکه در مباحث فقهى نیز جایگاه ویژه‏‌اى دارد و از آن به عنوان "اصالة الأحتیاط" یاد می‌شود؛ یعنى ما در هنگام تردد میان دو امر، جانب احتیاط را پیش گرفته و اگر ممکن است هر دو را و در غیر این صورت آنچه که نزدیک‌‏تر به واقع است را برگزینیم؛ مانند کسى که در وجوب نماز جمعه یا ظهر، در ظهر جمعه شک دارد، اما براى اطمینان از عمل به آنچه که خداوند طلب کرده است هر دو را به جا می‌‏آورد.این در صورتى است که امور محتمل و مردد با هم متباین و متناقض نباشند؛ زیرا در این صورت جمع بین آنها از لحاظ عقلى محال و ممتنع است؛ مثل کسى که می‌‏گوید اکنون هم شب است و هم روز، یا هم روشن است و هم تاریک؛ چرا که واقعیت شب و تاریکى چیزى است مغایر با واقعیت روز و روشنایى و در واقع شب و تاریکى همان نبود روز و روشنایى است و مشخص است که بود و نبود یک چیز در آن واحد قابل اجتماع نیستند.در فرض سؤال نیز باید گفت؛ اگرچه مبت و دوست داشتن علی(ع) با حب صحابه منافاتی ندارد، اما ابراز مودت و محبت قلبى نسبت به علی(ع) و مخالفان آن‌حضرت حتی اگر از صحابه باشند، در آن واحد؛ به نحو یکسان چگونه ممکن است؟! آیا دوستی دو ایده و تفکر متقابل امکان‌پذیر است!. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه