ما كه به احكام عمل مي‌‌كنيم ديگر چه دليل و نيازي به خودسازي است؟

دين اسلام مجموعه‌اي متشكل از سه قسمت عمده عقائد و باورهاي قلبي، اخلاق و احكام است، هرمكلفي موظف است به احكام كه شامل فروع دين است عمل نمايد و اين احكام كه فقط بخشي از دين هستند و بخش ديگر اخلاق است كه شناخت مكارم اخلاق و پياده نمودن آنها در زندگي و نيز شناخت رذائل اخلاق و ترك آنها نياز به تهذيب نفس دارد، اين همان مطلبي است كه برخي از بزرگان گفته‌اند:"آنچه مربوط به حفظ نظام اين سويي (دنيا) انسان است، تجلبه است كه شخص مسلمان بايد ظاهرش و كسب و كارش و زندگي اين نشاة و اجتماعش به موازين استوار احكام فقهي بوده باشد، يعني احكام و حدود الهي كه فقه جعفري به وجه كمال حائز آن است، در متن زندگي خود پياده كند، پس از اين مرتبه، تخليه است كه بايد بكوشد صفات رذيله و اخلاق ناشايست را از خود بزدايد و خود را از آنها تزكيه و تطهير كند تا بتواند به مقامات عاليه انساني كه در پيش دارد نائل آيد..." البته اخلاق و فقه صددرصد تفكيك نمي‌شوند چراكه دائرة احكام در اخلاق نيز هست، مثلاً غيبت حرام است، حكم فقهي و اخلاقي است ولي در فقه راه ترك غيبت را به ما نمي‌آموزد ولي در سير وسلوك و خودسازي به ما طريقة ترك محرمات و ... را مي‌‌آموزد، استاد مصباح يزدي مي‌‌گويند"مقصود از خودسازي و بطور كلي پرداختن به خويش، شكل دادن و جهت بخشيدن به فعاليت‌هاي حياتي و تصحيح انگيزه‌ها و در نظر گرفتن مقصد نهايي و سوگيري فعاليتها براي خداوند است" بنابراين اجراي احكام در زندگي جاي خودسازي و تهذيب را نمي‌گيرد و نيز برعكس، خودسازي ما را بي‌نياز از احكام نخواهد كرد. بلكه اين دو مكمل هم در پياده نمودن دين در زندگي هستند. eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه