مصاحبه‌ی اختصاصی «برهان» با یکی از رهبران جنبش وال استریت؛ همه‌ی مشکلات به وال استریت برمی‌گردد جنبش وال استریت در ۱۷ سپتامبر ۲۰۱۱ (۲۷ شهریور ۱۳۹۰) و با فراخوان یک گروه کانادایی به نام «اد باستر» با عنوان «تسخیر صلح‌آمیز وال ‌استریت» متولد و به یک‌باره فراگیر شد. این جنبش نوظهور، اکنون نه تنها تمامی آمریکا را در نوردیده، بلکه در کشورهای غربی و حتی کشورهای آسیایی نیز طرفداران پروپاقرصی برای خود دست و پا کرده است.

مصاحبه‌ی اختصاصی «برهان» با یکی از رهبران جنبش وال استریت؛ همه‌ی مشکلات به وال استریت برمی‌گردد جنبش وال استریت در 17 سپتامبر 2011 (27 شهریور 1390) و با فراخوان یک گروه کانادایی به نام «اد باستر» با عنوان «تسخیر صلح‌آمیز وال ‌استریت» متولد و به یک‌باره فراگیر شد. این جنبش نوظهور، اکنون نه تنها تمامی آمریکا را در نوردیده، بلکه در کشورهای غربی و حتی کشورهای آسیایی نیز طرفداران پروپاقرصی برای خود دست و پا کرده است. گروه بین‌الملل برهان؛ جنبش تسخیر وال استریت که در آغاز تنها بر مطالبات اقتصادی متمرکز بود، با فراگیرتر‌شدن اعتراضات، وجوه متفاوت اجتماعی و سیاسی را نیز در دستور کار قرار داده که همین امر، اهمیت آن را دوچندان کرده است. وال استریتی‌ها با شعار معروف «ما 99 درصدیم»، در عمل مطالبات اجتماعی و خواست خود برای برقراری عدالت را مورد تأکید قرار داده و علیه آنچه بی‌عدالتیِ یک درصد ثروتمندِ حاکم بر آمریکا می‌خوانند فعالیت می‌کنند. تظاهرات، اعتصاب و تحصن، آن هم به طور مسالمت‌آمیز،‌ روش عمده‌ی معترضانی است که تا کنون با این طریق توانسته‌اند چندین بار، مراکز مالی، اقتصادی و حتی سیاسی آمریکا را تسخیر کنند. این اعتراضات گاهی به قدری گسترده بود که موجب تعطیل‌شدن بنادر بزرگ و مهم آمریکا شد. پلیس آمریکا با استفاده از خشونت، سرکوب، تحقیر و به لطف رسانه‌های به اصطلاح مستقل، تاکنون محدودیت‌هایی زیادی برای معترضان به وجود آورده‌‌است. اما تغییر تاکتیک‌های اعتراض، روشی بوده که تاکنون معترضان به خوبی توانسه‌اند با بهره‌گیری از آن، اعتراض‌های خود را ادامه دهند. 17 سپتامبر، نخستین سالگرد تولد جنبش وال استریت، بهانه‌ای شد تا «پایگاه تحلیلی-تبیینی برهان» با «لینا پیتون» از رهبران این جنبش یک مصاحبه‌ی اختصاصی ترتیب دهد که مشروح آن از نظر می‌گذرد. ابتدا خود را معرفی کنید و بفرمایید دقیقاً جنبش وال استریت به دنبال چیست؟ نام من لینا پالتون است و به صورت داوطلبانه در سازمان‌دهی جنبش اشغال وال استریت شرکت کرده‌ام. جنبش اشغال وال استریت بخشی از جنبش قدرتمند جهانی مردمی است. این جنبش به دنبال گسترش عدالت اقتصادی در برابر شیوه‌های اقتصادی نئولیبرال، جنایات قدرتمندان وال استریت و حکومتی است که از سوی گروه‌های قدرتمند تجاری کنترل می‌شود. این جنبش در بر دارنده‌ی گروه 99 درصدی مردم است که قصد دارند به ظلم و ستم گروه 1 درصدی قدرتمندان و ثروت‌اندوزان پایان بخشند. چند روزی است تجمعات پرسروصدایی در اعتراض به سیستم دوحزبی، سیاست‌های جنگ‌طلبانه‌ی دمکرات‌ها و جمهوری‌خواهان و... در شارلوت و سایر نقاط کشور شما، راه‌اندازی شده است. این تجمعات دقیقاً به دنبال چه اهدافی است؟ افرادی که در جنبش اشغال وال استریت شرکت کرده‌اند به هر دو حزب اعتراض دارند، زیرا پول و سرمایه‌ی هنگفتی که در اختیار شرکت‌های وال استریت است باعث نفوذ همه‌جانبه‌ی آن‌ها در فرآیند سیاسی و سیستم اقتصادی کشور شده و این موضوع منجر به بی عدالتی و نابودی محیط شده است. جالب است بدانید هیچ سیاست‌مداری در این دو حزب شرکت‌های وال استریت را مسئول فروپاشی مالی جهانی در سال 2008 معرفی نکرده است. سال‌هاست که مردم در سراسر جهان در نتیجه‌ی حرص و طمع شرکت‌های بزرگ 1 درصدی فلج شده‌اند. حق‌الامتیاز و پاداش این شرکت‌ها از حقوق بازنشستگی معلمان، کارمندان و همسایگان ما به سرقت رفته است. ما برای رفاه آن‌ها پول می‌دهیم و آن‌ها آینده‌ی ما را به حراج می‌گذارند و با تکیه بر آینده‌ی ما شرط‌بندی می‌کنند و سرمایه‌های هنگفت قرض می‌گیرند و این ما هستیم که در بدهی دست‌وپا می‌زنیم. حال چه کسی واقعاً بدهکار دیگری است؟ در حال حاضر، نمایندگان منتخب ما از ما می‌خواهند سختی را به جان بخریم و در ازای حقوق کم، سخت کار کنیم، دیرتر بازنشسته شویم (شاید هم اصلاً نشویم) و حقوق حمایت از نیروی کار را فراموش کنیم. آن‌ها روی اطاعت ما شرط‌بندی می‌کنند و این کاملاً اشتباه است. علت ویرانی هر قسمتی از جامعه، ریشه در حرص و طمع شرکت‌های بزرگ دارد. اگر ردپای پول را دنبال کنید، خواهید دید که همه‌ی راه‌ها به وال استریت ختم می‌شود. تصاویر منتشرشده از این تجمعات نشان می‌دهد شمار زیادی از نیروهای امنیتی در اطراف محل برگزاری جلسات انتخاباتی نامزدهای انتخابات مستقر شده‌اند. دلیل حضور این همه نیروی امنیتی چیست؟ گروه‌های ثروتمند و ذی‌نفع علاقه‌ی زیادی به سرکوب این جنبش دارند. اعتراضات مسالمت‌آمیز با دخالت شدید نیروهای پلیس در سرتاسر کشور مواجه شده است. پلیس شهر به شهر اعتراضات مسالت‌آمیز مردم را سرکوب می‌کند. در این بین رسانه‌های جمعی نیز قسمت اعظم گزارش‌های خود از کنترل فعالیت‌های اعتراض‌آمیز را، به رویدادهایی اختصاص داده‌اند که زورگویی شدید پلیس را به نمایش می‌گذارد. این گزارش‌های دوره‌ای تأکید زیادی بر حوادث تکراری از این دست دارند که اغلب نشان‌دهنده‌ی آزار و اذیت و ارعاب مخفیانه توسط نیروهای انتظامی علیه معترضان است. هدف از این گزارش‌ها برجسته کردن این واقعیت است که آزار و اذیت پنهانی افراد دخیل در فعالیت‌های اعتراض‌آمیز، با عنوان اجرای قانون، اقدامی اغلب فراگیر است و ممکن است تأثیر بازدارنده بر مسئله‌ی آزادی بیان و تجمع اعتراض‌آمیز مردم داشته باشد و آن را به صورت حوادثی چون دستگیری انبوه مردم یا زورگویی بیش از حد مهیج و علنی نمایش دهد. به عنوان نمونه، از 17 مارس(27 اسفند 1390) تا 10 آوریل سال 2012 (22 فروردین 1391) رویکرد اداره پلیس نیویورک در برابر معترضان بر این موارد متمرکز بوده است: استفاده‌ی غیرضروری از زور، مواردی از گزینش افراد ویژه و عدم اجرای قوانین در مورد آن‌ها، مورد هدف قرار دادن روزنامه‌نگاران، استفاده‌ی بیش از حد و مداوم از موانع غیرمجاز علیه مردم و نظارت و کنترل افراد دخیل در فعالیت‌های قانونی. این در حالی است که اعتراضات به طور معمول از سوی قانون اساسی فدرال حمایت می‌شوند. اتحادیه‌ی آزادی‌های مدنی در نیویورک نیز اسنادی در خصوص سرکوب معترضان صلح‌طلب از سوی نیروهای نظامی پلیس در سرتاسر کشور از جمله نیویورک ارائه کرده است. افرادی که در جنبش اشغال وال استریت شرکت کرده‌اند به هر دو حزب اعتراض دارند، زیرا پول و سرمایه‌ی هنگفتی که در اختیار شرکت‌های وال استریت است باعث نفوذ همه‌جانبه‌ی آن‌ها در فرآیند سیاسی و اقتصادی و در نتیجه بی عدالتی و نابودی محیط شده است. جالب است بدانید هیچ سیاست‌مداری در این دو حزب شرکت‌های وال استریت را مسئول فروپاشی مالی جهانی در سال 2008 معرفی نکرده است. بر اساس متمم اول قانون اساسی، کلیه‌ی خبرنگاران، ناظران حقوقی و عموم مردم تا زمانی که در کار پلیس دخالت نکنند و قوانین را مراعات نماید، حق مشاهده، گرفتن عکس و ثبت فعالیت‌های پلیس را دارند. با این حال، گزارش‌های متعددی از ممانعت نابجای پلیس از عکس‌بردای و فیلم‌برداری توسط روزنامه‌نگاران و شهروندان ارائه شده است. حتی برخی از افسران دوربین‌های آن‌ها را شکسته‌اند، مصادره کرده‌اند یا عکس‌های گرفته‌شده را حذف نموده‌اند. با اینکه اداره‌ی پلیس به خوبی از این حقوق آگاه است، ولی سیستمی با صلاحیت گزینشی ایجاد کرده است که تنها به تعداد اندکی از روزنامه‌نگاران رسانه‌های جمعی مجوز عبور از خطوط محدوده‌ی پلیس را می‌دهد تا به صحنه‌ی حوادث نزدیک شوند. با این حال، پلیس هرگاه لازم بداند به آزادی این کاربران معتبر مطبوعات تجاوز می‌کند، به آن‌ها اجازه نمی‌دهد از دوربین‌هایشان استفاده کنند، آن‌ها را از صحنه‌های اعتراض دور نگه می‌دارد و گاهی اوقات آن‌ها را دستگیر یا زخمی می‌کند. سرکوب ذهنی و خشونت اداره‌ی پلیس نیویورک علیه روزنامه‌نگاران از هر تیره و نژادی و همچنین شهروندان، نه تنها مانع از انجام وظیفه‌ی مطبوعات می‌شود، بلکه افراد دیگری را که مایل به ثبت فعالیت پلیس هستند را نیز تهدید می‌کند. اینکه گفته می‌شود اعتراضات جنبش ضدسرمایه‌داری وال استریت از حیطه مسائل اقتصادی گذشته و به مسائل سیاسی رسیده صحیح است؟ بله، ما در اعتراض به مسائل اقتصادی، سیاسی و محیطی در این جنبش شرکت نموده‌ایم، زیرا همگی این مسائل عمیقاً تحت تأثیر قدرت وال استریت در جامعه قرار گرفته‌اند. 17 سپتامبر سال پیش مردم از سرتاسر کشور به موج عظیم اعتراضات جهانی گرویدند و به قلب منطقه‌ی مالی نیویورک هجوم آوردند تا وال استریت را به تسخیر خود درآورند. ما همگی نه تنها در مقابل بانک‌های بزرگی که خانه‌هایمان را مصادره کرده و کارمان را از ما گرفته بودند تظاهرات کردیم، بلکه در برابر کسانی تظاهرات کردیم که ما را از دمکراسی محروم کرده‌اند و محیط را مسموم نموده‌اند. ششم نوامبر انتخابات مهم ریاست جمهوری را در پیش دارید. تا آن موقع چه برنامه‌های اعتراضی‌ای پیش‌بینی کرده‌اید؟ ما اولین سالگرد این جنبش اعتراضی بزرگ را در تعطیلات آخر هفته از 15 تا 17 (25 شهریور تا 27 شهریور) سپتامبر گرامی خواهیم داشت. ما همچنان به تظاهرات خود در طول سال ادامه می‌دهیم؛ همان طور که سال گذشته این کار را انجام دادیم. چندین روز و چندین هفته قبل از 17 سپتامبر و مدت‌ها پس از آن ما در اینجا حضور خواهیم داشت. ما خواستار نظامی هستیم که سلامت جوامع ما را در اولویت سودها و مزایای 1 درصدی‌ها قرار دهد. ما 99 درصد هستیم. اگر برایتان امکان دارد، آماری از تعداد دستگیرشدگان و یا زخمی‌های تظاهرات یک سال اخیر بیان بفرمایید. تا به امروز و از شروع اعتراضات موسوم به جنبش وال استریت در 17 سپتامبر 2011 (27 شهریور 1390) تعداد 7435 نفر بازداشت شده‌اند. این افراد در 120 شهر آمریکا بازداشت شده‌اند. از جمله 73 نفر در تاریخ 17 مارس 2012 (27 اسفند 1390) در گرامیداشت ششمین ماه شروع اعتراضات در نیویورک و همچنین تعداد 26 نفر در دوم جولای 2012 (12 تیر 1391) در فیلادلفیا بازداشت شدند. اخیراً هم در 15 سپتامبر (25 شهریور) 25 نفر دیگر در نیویورک دستگیر شدند. برای اطلاعات بیشتر درباره‌ی آمار دقیق بازداشت‌شدگان می‌توانید به سایت زیر مراجعه کنید: http://occupyarrests.moonfruit.com/ با تشکر از اینکه وقت خود را در اختیار «برهان» قرار دادید/۱۳۹۱/۶/۲۷ .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه