نسبت به کار حضرت علی ـ علیه السلام ـ که در بستر پیامبر خوابید اگر بگوییم حضرت علم غیب داشته و می دانسته که شهید نمی شود، کارحضرت ارزش نخواهدداشت،وازطرفی هم نمی توان گفت حضرت علم غیب نداشته است این شبهه چگونه قابل دفع است؟

اولا: شجاعت، ایثار، فداکاری، و از جان گذشتن و دیگر کارهای از این قبیل در صورتی که با انگیزه درست و در راستای اهداف بلند انسانی و اسلامی انجام گردد ارزش و کمال محسوب می شود و در تحقق این افعال از افراد، علم و آگاهی از عاقبت و سرانجام آن شرط نیست بطور مثال شجاعت برای آدمی شجاع ارزش محسوب می شود و همگان او را به خاطر شجاعتش می ستایند و لزومی ندارد که حتماً شجاعت او و کارهای شجاعانه اش او را در معرض کشتن قرار بدهد و آگاهی داشتن او از این خطر در تحقق این وصف ضرورت داشته باشد. و یا کسی که در راه خدا انفاق می کند ارزش و ثواب دارد و هیچ لزومی ندارد که فرد انفاق کننده حتماً آگاهی داشته باشد که ممکن است در اثر انفاق تنگ دست گردیده و در مشقت بیافتد. و هم چنین جهاد و مبارزه و جانبازی در راه خدا و ارزش های انسانی از ارزشمند ترین کارها و دارای ثواب های بزرگ می باشد و لازم نیست که شخص مجاهد و مبارز و جانباز هنگام جهاد و فداکاری بداند که کشته می شود و یا کشته نمی شود. زیرا آن چه مهم است کار و جهاد و مبارزه و فداکاری است که بر اساس وظیفه اسلامی انسانی انجام می دهد، آگاهی داشتن از سرانجام جهاد و فداکاری خارج از محدوده تکلیف و وظیفه مجاهد و مبارز بوده و مقوله دیگر محسوب می گردد. در خصوص کاری که امیر المؤمنین ـ علیه السلام ـ در لیلة المبیت بر عهده داشت و به جای پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ و در بستر آن حضرت خوابیده نیز چنین است و نفس فداکاری و کار شجاعانه که علی ـ علیه السلام ـ انجام داده و برای حفظ وجود مقدس رسول گرامی اسلام و در راستای تحقق آرمان های والای آن حضرت با تمام وجودش خود را سپر حوادث و خطرات تهاجم کفار قریش قرار داد ارزش والایي محسوب می گردد و لزومی ندارد که حتماً آن حضرت علم و آگاهی به کشته شدن و یا کشته نشدن داشته باشد و لذا چنین کاری از هر کسی غیر از امیر المؤمنین هم صادر می گرديد ارزش و کمال برای او محسوب می شد ولو از افراد عادی و دیگر مسلمانان. ثانیا: گذشته از آن چه بیان شد، اگر فرض نمائیم آن گونه که در سؤال مطرح گردیده است که امیر المؤمنین ـ علیه السلام ـ در آن زمان دارای علم لدنی بوده و می توانسته است از عاقبت و سرانجام کارش در آن شب اطلاع داشته باشد، این نکته را نباید فراموش کنیم که امام ـ علیه السلام ـ کارهای شخصی و عادی و اجتماعی اش را در شرایط عادی وظیفه دارد، به شکل عادی و مثل سایر اقشار جامعه اسلامی سپری نماید و از اسباب غیر عادی و طرق و راه های غیر متعارف استفاده ننماید.زیرا بر اساس روایاتی معتبر امام معصوم ـ علیه السلام ـ هرگاه اراده کند و بخواهد بداند میداند و در غیر این صورت حالات عادی داشته و مثل سایر افراد می باشد، به سه حدیث کوتاه و پرمحتوابسنده می شود: امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود: «براستی امام هرگاه بداند می تواند» و نیز فرمود: «هرگاه امام بخواهد بداند به وی اعلام می شود.» و هم چنین فرمود: «هرگاه امام بخواهد که چیزی را بداند خدا آن را به وی اعلام مي کند» و لذا با چنین فرضی هم دلیلی نداریم که امیر المؤمنین در شرایط عادی نبوده و از طریق علم غیبی لدنی به سرانجام کارش آگاه بوده است که کشته نمی شود زیرا ائمه فقط در شرایط خاص و استثنائی از خصایص و ویژگی های مقام ولایت تکوینی اش بهره می گیرد. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه