نسبت به کار حضرت علي ـ عليه السلام ـ که در بستر پيامبر خوابيد اگر بگوييم حضرت علم غيب داشته و مي دانسته که شهيد نمي شود، کارحضرت ارزش نخواهدداشت،وازطرفي هم نمي توان گفت حضرت علم غيب نداشته است اين شبهه چگونه قابل دفع است؟

اولا: شجاعت، ايثار، فداکاري، و از جان گذشتن و ديگر کارهاي از اين قبيل در صورتي که با انگيزه درست و در راستاي اهداف بلند انساني و اسلامي انجام گردد ارزش و کمال محسوب مي شود و در تحقق اين افعال از افراد، علم و آگاهي از عاقبت و سرانجام آن شرط نيست بطور مثال شجاعت براي آدمي شجاع ارزش محسوب مي شود و همگان او را به خاطر شجاعتش مي ستايند و لزومي ندارد که حتماً شجاعت او و کارهاي شجاعانه اش او را در معرض کشتن قرار بدهد و آگاهي داشتن او از اين خطر در تحقق اين وصف ضرورت داشته باشد.و يا کسي که در راه خدا انفاق مي کند ارزش و ثواب دارد و هيچ لزومي ندارد که فرد انفاق کننده حتماً آگاهي داشته باشد که ممکن است در اثر انفاق تنگ دست گرديده و در مشقت بيافتد. و هم چنين جهاد و مبارزه و جانبازي در راه خدا و ارزش هاي انساني از ارزشمند ترين کارها و داراي ثواب هاي بزرگ مي باشد و لازم نيست که شخص مجاهد و مبارز و جانباز هنگام جهاد و فداکاري بداند که کشته مي شود و يا کشته نمي شود. زيرا آن چه مهم است کار و جهاد و مبارزه و فداکاري است که بر اساس وظيفه اسلامي انساني انجام مي دهد، آگاهي داشتن از سرانجام جهاد و فداکاري خارج از محدوده تکليف و وظيفه مجاهد و مبارز بوده و مقوله ديگر محسوب مي گردد.در خصوص کاري که امير المؤمنين ـ عليه السلام ـ در ليلة المبيت بر عهده داشت و به جاي پيامبر اسلام ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ و در بستر آن حضرت خوابيده نيز چنين است و نفس فداکاري و کار شجاعانه که علي ـ عليه السلام ـ انجام داده و براي حفظ وجود مقدس رسول گرامي اسلام و در راستاي تحقق آرمان هاي والاي آن حضرت با تمام وجودش خود را سپر حوادث و خطرات تهاجم کفار قريش قرار داد ارزش والايي محسوب مي گردد و لزومي ندارد که حتماً آن حضرت علم و آگاهي به کشته شدن و يا کشته نشدن داشته باشد و لذا چنين کاري از هر کسي غير از امير المؤمنين هم صادر مي گرديد ارزش و کمال براي او محسوب مي شد ولو از افراد عادي و ديگر مسلمانان.ثانيا: گذشته از آن چه بيان شد،اگر فرض نمائيم آن گونه که در سؤال مطرح گرديده است که امير المؤمنين ـ عليه السلام ـ در آن زمان داراي علم لدني بوده و مي توانسته است از عاقبت و سرانجام کارش در آن شب اطلاع داشته باشد، اين نکته را نبايد فراموش کنيم که امام ـ عليه السلام ـ کارهاي شخصي و عادي و اجتماعي اش را در شرايط عادي وظيفه دارد، به شکل عادي و مثل ساير اقشار جامعه اسلامي سپري نمايد و از اسباب غير عادي و طرق و راه هاي غير متعارف استفاده ننمايد.زيرا بر اساس رواياتي معتبر امام معصوم ـ عليه السلام ـ هرگاه اراده کند و بخواهد بداند ميداند و در غير اين صورت حالات عادي داشته و مثل ساير افراد مي باشد، به سه حديث کوتاه و پرمحتوابسنده مي شود: امام صادق ـ عليه السلام ـ فرمود: «براستي امام هرگاه بداند مي تواند»[1] و نيز فرمود: «هرگاه امام بخواهد بداند به وي اعلام مي شود.»[2] و هم چنين فرمود: «هرگاه امام بخواهد که چيزي را بداند خدا آن را به وي اعلام مي کند»[3] و لذا با چنين فرضي هم دليلي نداريم که امير المؤمنين در شرايط عادي نبوده و از طريق علم غيبي لدني به سرانجام کارش آگاه بوده است که کشته نمي شود زيرا ائمه فقط در شرايط خاص و استثنائي از خصايص و ويژگي هاي مقام ولايت تکويني اش بهره مي گيرد.معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:1-اصول کافي، ج2، ترجمه و شرح آيت الله محمد باقر کمره اي.2-امامت آيت الله مکارم شيرازي3-جاذبه و دافعه علي ـ عليه السلام ـ اثر شهيد علامه مطهري مراجعه نمائيد. .

سامانه پاسخگویی به سوالات و شبهات

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/28

لینک کوتاه