آیا در اسلام دورغ گوئی جائز نیست؟ پس چرا بیشتر مسلمین به دروغ گوئی عادت دارند؟

دروغ در اسلام یکی از گناهان کبیره و کلید بسیاری از دیگر گناهان می باشد و به شدت از آن نهی شده است و نجات را در صدق و هلاکت را در دروغ دانسته است و هم دروغ را اگرچه به سود شخص باشد غیر جایز و صدق را اگر چه به ضرر آدمی باشد لازم دانسته است. گاهی مفسده و بدی دورغ با مفسده و بدی گناه دیگری در تعارض قرار می گیرد، در این جا اگر مفسده و بدی دروغ بزرگتر و بیشتر باشد نباید دروغ گفت و اگر مفسده بزرگتر در عمل مقابل دروغ بود ارتکاب دورغ اشکال ندارد بلکه در بعضی از موارد واجب است. یک مثال مطلب را روشن تر می کند: فرض کنید کسی با اسلحه دیگری را تعقیب می کند و ما آن فرد مظلوم بی گناه فراری را در داخل اتاقی جا دادیم و مخفی کردیم و آن فرد سلاح بدست به ما می گوید که فلان کسی را ندیدی؟ و نمی دانی در کجا هست؟ اگر راست بگوییم قهراً آن فرد مظلوم و بی گناه کشته می شود و گناه کشته شدن یک فرد مظلوم و بی گناه بسیار بزرگتر از یک دروغ ساده است. در این جا دروغ گفتن واجب است البته برای این که زبان ما عادت به دورغ نکند بهتر است از توریه و ایهام (ذکر یک مطلب که دارای دو معنای نزدیک و بعید است و بعد اراده آن معنای بعید به شکلی که مخاطب فکر کند شما معنای نزدیک را اراده کرده اید.) استفاده کرد مثلاً بگویید این جا نیست و مقصودتان دست یا جیب خودتان یا گوشه خاصی از محل باشد. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه