قرآن كريم مقام و پاداش ابرار و مقرّبان را چگونه بيان كرده است؟

در آيات قرآن مجيد، كراراً سخن از «ابرار» و «مقربان» و مقامات و پاداش هاى عظيم آنها به ميان آمده، تا آنجا كه طبق آيه 193 سوره «آل عمران» «أُولُو الأَلْباب» (صاحبان انديشه هاى قوى) تقاضا مى كنند كه پايان زندگيشان با ابرار باشد: «وَ تَوَفَّنا مَعَ الأَبْرارِ».و در آيات سوره «دهر» نيز پاداش هاى بسيار مهمى براى آنها ذكر شده است.(1) نيز در آيه 13 سوره «انفطار»، مكرّر از الطاف الهى نسبت به آنها ياد شده است.«ابرار» جمع «بَرّ» آنهائى هستند كه روحى وسيع، همتى بلند و اعتقاد و عملى نيك دارند، و «مقرّبان» داراى مقام قربى در درگاه خدا مى باشند، و ظاهراً نسبت ميان اين دو «عموم و خصوص مطلق» است، يعنى همه مقربان از ابرارند، ولى همه ابرار در سلك مقربان نيستند.در حديثى از امام مجتبى(عليه السلام) مى خوانيم: «كُلُّما فِى كِتابِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ مِنْ قَوْلِهِ إِنَّ الأَبْرارَ فَوَ اللّهِ ما أَرادِ بِهِ إِلاّ عَلِىَّ بْنِ أَبِى طالِبِ وَ فاطِمَةَ وَ أَنَا وَ الْحُسَيْنَ(عليهم السلام)»:«هر جا در قرآن مجيد إِنَّ الأَبْرار آمده به خدا سوگند منظور پروردگار از آن، على بن ابى طالب و فاطمه و من و حسين است».بدون شك، خمسه طيبه، آن پنج نور مقدس، از روشن ترين مصاديق ابرار و مقربانند، و هيجده آيه از سوره دهر بحث از فضائل آنها است، هر چند نزول آيات درباره آنها مانع از عموميت و گسترش مفهوم آيات نيست.(2)پي نوشتها:1. سوره دهر، آيات 5 تا 22.2. تفسير نمونه، ج 26، ص 287.منبع:سایت انوار طاها .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه