چرا امام سجاد(ع) در تعبیر ذیل از خدای سبحان بهشت را تمنا می کند در حالی که برای شخصیتی همچون ایشان فراتر از این انتظار می رود؟ « و رضوان من الله اکبر»

نوع نگاه اولیای الهی به عالم هستی با نوع نگاه ما متفاوت است . نگاه ما در ظاهر موجودات عالم متوقف می شود و در لایه های رویین تجاوز نمی کند ولی نگاه اولیای خدا به عمق موجودات راه می یابد و به لایه های درونی نفوذ می کند . آنان با با دیدن عالم ملکی موجودات به ملکوت آنها منتقل می شوند و با دیدن موجودات هستی که آیات الهی و نشانه های خداوند می باشند به صاحب این آیات و نشانه ها می نگرند . به جهان خرم از آنم که جهان خرم از او است عاشقم بر همه عالم که همه عالم از او است همه موجودات عالم دنیا و آخرت ظهور یافته جلال و جمال الهی می باشند و مجلای اسما و صفات حق تعالی هستند و مردان خدا و اولیای پاک او با دیدن هر مظهر و موجودی که نمایانگر اسما و صفات الهی هستند مالک حقیقی این اسما و صفات را می نگرند . اولیای خدا با دیدن بهشت که تجلی جمال حق است ، بهشت آفرین را می بینند و از راه بهشت جمال او را نظاره می کنند . پس درخواست بهشت در واقع درخواست خود خدا است چون باید خدا را از طریق مظاهر او دید و خداوند بدون مظهر ظهور و نمودی ندارد .با صد هزار جلوه برون آمدی که من با صد هزار دیده تماشا کنم تو را .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه