اگر اسلام دين عدالت است، پس چراسادات و اولاد امام علي(علیه السلام) بر ديگران برتري دارند؟

در ميان اديان و مذاهب، ديني موفقيت بيش‏تري دارد كه از هر جهت كامل‏تر باشد. شريعتي قادر است انسان‌هاي با فضيلت و شخصيت‎هاي نمونه تربيت نمايد كه كم‏ترين تبعيض و بي‎عدالتي در آن نباشد. يكي از شبهاتي كه در مجامع علمي دانشگاهي و حوزوي مطرح مي‎شود، اين است كه اگر شما ادعا داريد اسلام، تنها دين نجات بخش انسان‌هاست و هيچ ظلم و بي‎عدالتي در آن نبوده، هيچ فرقي ميان سياه و سفيد، پادشاه و رعيت، قوي و ضعيف و عرب و عجم نيست، پس چرا فرزندان امام علي(ع) و سادات علوي، در دين اسلام بر ديگران امتياز و برتري دارند؟ آيا اين امتياز سادات، برخلاف آيه‎اي نيست كه ملاك برتري افراد را خدا ترسي و تقوا و اعمال صالح مي‎داند؟ چگونه از يك طرف شعار عدالت‌خواهي سر مي‎دهيد و از طرف ديگر، سادات را بر ديگران امتياز مي‎بخشيد؟ اين يكي از شبهاتي است كه طرح آن براي نسل جوان جامعه به جهت عدم اطلاع كافي آنان مي‎تواند منشأ برخي از انحرافات اعتقادي و اخلاقي گردد. به همين خاطر پاسخ اين شبهه را آن گونه كه در قرآن آمده، از ديدگاه علامه (ره) بيان مي‎نماييم. در پاسخ به اين پرسش بايد گفت كه هيچ ترديدي وجود ندارد كه اسلام، دين عدالت است و هيچ شريعتي در مقام ادعا و عمل در اين زمينه نمي‎تواند با اسلام برابري نمايد. رهبران ديني در اسلام، هم شعار عدالت اجتماعي، اصلي‎ترين شعارشان بوده و هم در مقام عمل كم‏ترين تخطّي از آن نداشته‎اند؛ چنان كه دوست و دشمن در عدالت حضرت علي(ع) شهادتش را به خاطر شدت عدالتش مي‌دانند؛ اما با همه‏ي اين اوصاف، ريشه‏ي برتري و امتياز گروهي خاص (سادات) بر ديگران، به جهت آيه‎اي در قرآن است كه به موجب آن، خداوند به پيغمبر(ص) امر كرده كه از مردم بخواهد با خويشاوندان وي معامله‌ي دوستي و مودت نمايند.[1] سرّ و حكمت اين درخواست خداي تعالي از پيامبر اكرم(ص) بعد از رحلت او مشخص شد كه آن ظلم‎ها و ستم‎هايي بود كه در طول تاريخ با نسل‎ هيچ رهبر و پيشوايي نشده است. سلسله‏ي سادات، قرن‏ها هيچ گونه تأميني نداشتند، كشته مي‎شدند و سرهاي بريده‏ي ايشان را به عنوان ارمغان از شهري به شهري ديگر مي‎بردند، آنان را زنده زنده دفن مي‎كردند و دسته دسته در پي ساختمان‌ها و ديوارها مي‎گذاشتند، آنان را زنداني و مسموم مي‎كردند. سال‎ها گذشت تا اين كه شيعه استقلال يافت و توانست در احترام سادات بكوشد.[2] اكنون نيز شيعيان خصوصاً سادات در برخي از كشورها از دست دشمنان در امان نيستند و امنيت جاني و مالي ندارند؛ مثلاً در پاكستان افراد سپاه صحابه، برخي از روزها در كنار جاده كمين مي‎زنند و اتوبوس را متوقف مي‎كنند و مسافران را بازديد كرده، كارت شناسايي آنان را نگاه مي‎كنند؛ اگر اسم كسي «علي» باشد، در كنار خيابان او را گردن مي‎زنند. پس اگر خداوند خطاب به پيامبرش فرمود: به مردم بگو كه: «اجر و پاداش رسالتم، دوستي با اهل بيت من است» به جهت اين بوده است كه خداوند مي‎دانست با اهل بيتش بعد از رحلت پيامبر اكرم (ص) چه برخوردي خواهند نمود. بنابراين به خاطر كاستن از آن ستم‎ها چنين كلامي را بر رسولش وحي نموده است، و اين به معناي نابرابري و بي‎عدالتي در شريعت شمرده نمي‎شود. چون خداوند نفرموده است كه از حيث حقوق اجتماعي، آنان از ديگران برترند و هرگاه خطا و معصيتي و يا جرم و جنايتي را انجام دادند، نبايد مجازات گردند و يا خداوند در قيامت معاصي‎شان را ناديده مي‎گيرد و آنان را از عذاب خويش نجات مي‎دهد. پی نوشتها:[1]. سوره‏ي شوري، آيه‏ي 23 [2]. فرازهايي از اسلام، ص 326. منبع: جوانان و پرسش‌هاي اخلاقی، مصطفي خليلي، ناشر: مركز مطالعات و پژوهش‌‌هاي فرهنگي حوزه‌ علميه) بهار 1381( .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه