با توجه به اينكه انسان در بهشت براي هميشه زنده است و نيازي به توليد نسل و آب و غذا ندارد، چرا خداوند در قرآن به بهشتيان نويد به خوردني ها، آشاميدني ها، حور، غلمان و... داده است؟

پاسخ علامه بزرگوار طباطبايي (ره)‌بدين مضمون است: اگر انسان تنها روح بود البته منزلتي كه از آيه «في مَقْعد صِدق عَنْد مَليك مُقْتدر» سقمر/55 بر مي‎آيد بهترين جا بود و نيازي به ساير نعمت هاي ياد شده نبود، ليكن انسان حقيقتي است مركب از روح و جسم و همين حقيقت از دنيا به سراي آخرت مي رود و همين حقيقت يا سعادتمند است يا شقي، يا ثواب مي برد يا عقاب خواهد ديد. بنابراين، در قيامت افزون بر نعمت هاي معنوي و روحاني، لذت هاي جسماني را به مقتضاي طبع مركب خود مي طلبد؛ چنان كه از ناحيه عقاب نيز پاره اي از عذاب ها، قلب را آتش مي زند: «نارالله‌ِ المُوقَدة الَتّي تَطَّلع عَلي الْأَفِئْدة» همزه/6 ـ 7 و پاره اي پوست بدن را مي سوزاند: «كُلَّما نَضِجَت جُلودُهم بَدَّلناهُم جُلوداً غَيرَها لِيَذُوقوا الْعَذاب»؛ [هرچه پوستشان بريان گردد، پوست هاي ديگري بر جايش نهيم تا عذاب را بچشند.] نساء/56 اين حقيقت هم در برزخ جلوه مي كند: «القَبْر إِمّا رُوضَة مِنْ رياض الجَنة أو حُفْرة مِنْ حُفَر النيران» (بحار 6/275، ذيل ح 128) [قبر يا باغي از باغ هاي بهشت است يا گودالي از گودال هاي جهنم و هم در قيامت كبرا كه جلوه گاه اتم و اكمل است.] (الميزان 3/125 ـ 129)eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه