آيا بين موضوع شفاعت و آيات پايانی سوره زلزال تضاد وجود ندارد؟ آيا اين اصلي وارداتی از مسيحيت است؟

برای پاسخ ابتدا بايد ديد،آيات مورد نظر چه می گويند و اصل شفاعت چیست تا معلوم شود تضاد هست يا نه؟ اماآيات: در روز قيامت مردم از قبرها پراكنده بيرون می آيند تا اعمال شان به آن ها نشان داده شود. پس هر كس به قدر ذره ای كار نيك كرده باشد آن را خواهد ديد و هر كس به اندازه ذره ای كار زشت كرده باشد آن را خواهد ديد. اين آيات می فهماند از كليت ارائه ی اعمال هيچ عملی نه خير نه شر، نه كوچك نه بزرگ حی به سنگينی ذره استثناء نمی شود، سپس انسان تمام اعمال خود را خواهد ديد چه خير چه شر. ازآن طرف، شفاعت آن است كه «رحمت الهی و مغفرت او از طريق اولياء و بندگان برگزيده الهی به بندگانش برسد». آيا بين اصل شفاعت و آيات فوق تنافی و تضاد است؟ درظاهر بله، چون شفاعت سبب می شود كه گناهان شخص بخشيده شود يا به درجات او افزوده شود. و اين كار با وساطت اولياء الهی انجام مي شود نه عمل خود شخص اما آيات می گويد انسان تمام كارهای خود را خواهد ديد با اين كه شفاعت سبب می شودانسان برخی كارهاي مربوط به خود را نبيند يا درجاتی ببيند كه محصول عمل او نبوده است. امااين تنافی ظاهري است و با وجوهی كه ذكر مي شود قابل رفع است: 1-شفاعت تحت شرايط خاص انجام می شود، يكي از شرايط اساسی آن داشتن ايمان است. ايمان شرط لازم است نه شرط كافی، شرط ديگر آن اين است كه برخی از گناهان خاص را انجام نداده باشد، مثل اين كه نماز را سبك نشمارد يا غش و حيله نكند، و معناي اين شرايط آن است كه بايد شخصی كه مورد شفاعت قرار می گيرد قابليت داشته باشد و اين قابليت نيز توسط او در دنيا به دست آمده است. 2-پس شفاعت ثمره كارهای خيری است، كه دردنیا انجام داده است پس «هر كس به اندازه ذره ای كار خير انجام دهد آن را خواهد ديد» شامل حال او می شود، نه تنها شفاعت مخالف اين آيه نيست بلكه مطابق مفهوم آيه است. سپس اين كه انسان نتيجه برخی اعمال زشت خود را نمي بيند و عذاب نمی شود يا بيش از اعمال خوب خود می بيند، به خاطر شفاعت است كه آن شفاعت به خاطر اعمال خوب او در دنيا است. و او اينك ثمره اعمال خوب خود را – كه شفاعت و نديدن عذاب اعمال زشت خود باشد يا ديدن درجات بالاتر باشد- می بيند. طبق بيان آيت الله مكارم شيرازي آيات فوق يك قاعده و قانون كلي را بيان مي كند،و هر قانون كلي استثناء می خورد و اين قانون نيز به آيات عفو و توبه و به آيات شفاعت استثناء خورده است. اين آيات می گويد انسان هر عمل نيك و بد خود را خواهد ديد ا ما اصل شفاعت آن را استثناء می زند و می گويد: انسان هر عمل نيك و بد را خواهد ديد مگر آن كه شفاعت شامل حال او شود در اين صورت اعمال زشت خود را نخواهد ديد يا درجاتي بيش از اعمال خوب خواهد ديد. اما آيا اين اصل وارداتی از مسيحيت است؟ اگر منظور اين باشد كه در اسلام چنين اصلی نيست، و شفاعتی كه مطرح است از دين مسيحيت گرفته شده، و اسلام چنين چيزي را به رسميت نمی شناسد، نه چنين نيست بلكه در آيات قرآن شفاعت مطرح و تأييد شده است. اگرمنظورازسوال اين باشد كه اين اصل ولو در اسلام نيز آمده است ولي اولين بار در مسيحيت مطرح شده است، اين هم صحيح نيست، چون قبل از مسيحيت به گواهی آيات قرآن در عصر حضرت موسی ـ عليه السّلام ـ نيز مطرح بوده است. «ای بنی اسرائيل نعمتی را كه به شما داده ام ياد كنيد و اين كه شما را بر عالميان برتری داده ام و بپرهيزيد از روزی كه در آن كس به جای ديگری مجازات نمی بيند و هيچ شفاعتی از كسي پذيرفته نمی شود و عوض هم قبول نمی شود و كسی نيز ياری نمی شود، » البته در اين جا كه می گويد از كسی هيچ شفاعتی پذيرفته نمی شود مراد شفاعت بدون اذن و اجازه الهی است. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه