آیا گناه همسر لوط (علیه السلام) فاش کردن اسرار منزل بود؟ آیا نهی پیامبر (صلی الله علیه و آله) در انگشتر کردن به انگشت میانه و اشاره، برای جلوگیری از مطلع کردن افراد دیگر به احوالات خانه یا برای رعایت حال همسر و مخفی ماندن اسرار خانه بوده است؟ البته در نت آمده که برای تعادل در زندگی یا فرمانده شدن بر افراد یا ابطال سحر و... است.

مطلب اول؛ همسر لوط «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِلَّذينَ كَفَرُوا امْرَأَتَ نُوحٍ وَ امْرَأَتَ لُوطٍ كانَتا تَحْتَ عَبْدَيْنِ مِنْ عِبادِنا صالِحَيْنِ فَخانَتاهُما فَلَمْ يُغْنِيا عَنْهُما مِنَ اللَّهِ شَيْئاً وَ قيلَ ادْخُلاَ النَّارَ مَعَ الدَّاخِلينَ»؛ خداوند براى كسانى كه كافر شده‏ اند به همسر نوح و همسر لوط مثَل زده است، آن دو تحت سرپرستى دو بنده از بندگان صالح ما بودند، ولى به آن دو خيانت كردند و ارتباط با اين دو (پيامبر) سودى به حالشان (در برابر عذاب الهى) نداشت، و به آن ها گفته شد: «وارد آتش شويد همراه كسانى كه وارد مى ‏شوند!» (1) بیان تفسیری مفسران در باره نوع خیانت همسران نوح و لوط، چنین می گویند: همسر حضرت نوح (عليه السلام) كافر بوده و به مردم مى ‏گفت نوح ديوانه است و هر گاه يک نفر به نوح ايمان می آورد، او به ستمگران قوم نوح، خبر می داد. لذا خیانت او، کافر و سخن چین بودنش بود که اخبار را به مشرکان می رساند. و همسر حضرت لوط (علیه السلام) نیز مردم را به ميهمان هاى لوط راهنمايى می كرد. او نیز علاوه بر کفر، سخن چین بوده و اخبار و اسرار خانه حضرت لوط را برای قوم لوط می برد.(2) هم چنین اگر كسى به حضرت لوط (علیه السلام) ايمان می آورد، همسر لوط به ستمگران قوم لوط، اطلاع می داد و آن ها او را گرفته و به قتل می رساندند.‏(3) و نیز در باره همسر لوط گفته اند که اگر شب برای لوط میهمان می آمد، او با روشن کردن آتش بر بام خانه، مشرکان و کافران را مطلع می کرد و اگر روز میهمان می آمد، او با دود، دشمنان را مطلع می کرد. نکته: خیانت آن ها بی عفتی و ناموسی نبوده است زیرا در حديثى از پيامبر اكرم(صلی الله علیه و آله) صريحا آمده است که «ما بَغَت إمرأةُ نبىّ قَطّ»؛ همسر هيچ پيامبرى هرگز آلوده عمل منافى عفت نشد.(4) مطلب دوم؛ انگشتر در انگشت وسط یا اشاره روایاتی داریم که نهی کرده اند از قرار دادن انگشتر در انگشت وسط یا انگشت اشاره: «عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) يَقُولُ:‏ أَنْهَى أُمَّتِي عَنِ التَّخَتُّمِ‏ فِي‏ السَّبَّابَةِ وَ الْوُسْطَى»؛ امام صادق (علیه السلام) فرمودند رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می فرمودند: نهی می کنم امتم را از این که انگشتر را در انگشت اشاره و انگشت وسط قرار دهند.(5) «يَا عَلِيُّ لَا تَتَخَتَّمْ فِي‏ السَّبَّابَةِ وَ الْوُسْطَى‏ فَإِنَّهُ كَانَ يَتَخَتَّمُ قَوْمُ لُوطٍ فِيهِمَا وَ لَا تُعَرِّ الْخِنْصِرَ»؛ در سفارش پیامبر (صلی الله علیه و آله) به حضرت علی (علیه السلام) آمده است: ای علی! انگشتر را در انگشت اشاره و انگشت وسط قرار مده ـ زیرا قوم لوط انگشتر را در این دو انگشت قرار می دادند ـ و انگشت کوچک را خالی از انگشتر نگذار.(6) البته در مقابل این روایات نهی، روایت هم داریم که پیامبر (صلی الله علیه و آله) خودشان انگشتر چنین می کردند: «وَ كَانَ (صلی الله علیه و آله) رُبَّمَا جَعَلَ خَاتَمَهُ فِي إِصْبَعِهِ الْوُسْطَى فِي الْمَفْصِلِ الثَّانِي مِنْهَا وَ رُبَّمَا لَبِسَهُ كَذَلِكَ فِي الْإِصْبَعِ الَّتِي تَلِي الْإِبْهَامَ»؛ پیامبر (صلی الله علیه و آله) انگشتر در انگشت وسط و در مفصل دوم قرار می دادند، هم چنین انگشتر در انگشت شست، قرار می دادند.(7) نکته: 1. این نهی (در روایات نهی)، نهی حرمت نیست بلکه بر کراهت حمل می شود. 2. جمع بین این روایات می تواند بدین صورت باشد که اگر در انگشت کوچک و انگشت کناری آن، انگشتر هست، قرار دادن انگشتر در انگشت اشاره، وسط و شست، ایرادی ندارد؛ و این نهی برای مواردی است که انگشت کوچک و انگشت کناری آن، خالی باشند؛ کما این که وقتی گفته می شود از نشانه های مؤمن انگشتر کردن در دست راست است، اگر دست راست انگشتر بود و انگشت کوچک و کناری آن پُر بود، انگشتر کردن در دست چپ اشکالی ندارد. 3. در روایت آمده که قوم لوط انگشتر در انگشت وسط و اشاره می کردند ولی در هیچ کدام از روایات نیامده که برای حفظ اسرار خانه و ... است؛ لذا بین افشای اسرار خانه و بین انگشتر در انگشت وسط و اشاره کردن، ارتباطی نیست و نمی توان این امور را به معصوم و روایات نسبت داد. 4. این خواص یا ویژگی هایی که در سایت ها برای انگشتر کردن در انگشت های دست، شمرده شده است، هیچ کدام مبنای علمی یا پشتوانه روایی و دینی ندارند لذا از این جهت، بی پایه و اساس هستند و اعتبار و ارزشی ندارد. .

كانون گفتگوی قرآنی

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/27

لینک کوتاه