معنای لغوی دو کلمه «مذکّر» و «مؤنّث» از نظر لغت و اصطلاح چیست؟

از نظر لغوی؛ اصل و ریشه «مذکّر» به «ذکر» برمی‌گردد که به معنای یاد آوری و حفظ داشتن چیزی در ذهن است.[1]ریشه «مؤنّث» به «أنث» و «انثى» برمی‌گردد که به معناى ماده و مقابل نر است، خواه انسان باشد یا غیر آن؛[2] مانند این‌که در قرآن کریم می‌خوانیم:«مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثى وَ هُوَ مُؤْمِن فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیاةً طَیِّبَةً وَ لَنَجْزِیَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما کانُوا یَعْمَلُونَ‏»،[3] که مراد انسان است.«اللَّهُ یَعْلَمُ ما تَحْمِلُ کُلُّ أُنْثى‏ وَ ما تَغیضُ الْأَرْحامُ وَ ما تَزْدادُ وَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ عِنْدَهُ بِمِقْدار‏»[4] که شامل تمام ماده‌ها است اعمّ از انسان و غیر انسان.[5]ظاهراً نام‌گذاری مرد به «مذکّر» و زن به «مؤنّث» (مفعول باب تفعیل از ابواب ثلاثی مزید فیه از ریشه «ذکر» و «أنث») به این علت است که جنس مذکّر، معمولاً – و نه در تمام موارد - جانشین و نائب و سرپرست کارهای پدر است. مؤنث از ریشه «أنث» در اصل به معنای نرمی است و از آن‌جا که در جنس زن نوعی نرمی و لطافت وجود دارد این واژه بر او اطلاق شده است.[6]البته باید توجه داشت، اگرچه در عرف رایج مذکّر به معنای مرد و مؤنّث به معنای زن است؛ ولی گاهی در ادبیات عرب، اشیایی که جنسیت‌پذیر نیستند نیز، عنوان مذکّر و مؤنّث بر آنها بار می‌شود؛ مانند «أرض و شمس» که اعتباراً و مجازاً آنها را مؤنث می‌نامیم.[7] .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه