در سوره توبه آمده است {Qيَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَكُمْ لِيُرْضُوكُمْ وَاللَّهُ وَرَسُولُهُ أَحَقُّ أَنْ يُرْضُوهُ إِنْ كَانُوا مُؤْمِنِينَQ} (توبه / 62) آنها براي شما به خدا سوگند يادمي کنند، تا شما را راضي سازند؛ درحالي که شايسته تر اين است که خدا و رسولش را راضي کنند،اگر ايمان دارند.» ضميرمفرد در {QيُرْضُوهُQ} به مثني عودت دارد در حالي كه بايد «ان يرضوهما» مي‎گفت؟

در باره ضمير مفرد «يرضوه» بايد گفت: اين تعبير در حقيقت اشاره به اين است كه رضايت پيامبر(صلي الله عليه و آله وسلم) از رضايت خدا جدا نيست و او همان مي‎پسندد كه خدا مي‎پسندد. به تعبير ديگر: اين اشاره به حقيقت «توحيد افعالي» دارد؛ چرا كه پيامبر(صلي الله عليه و آله وسلم)در مقابل خدا از خود استقلالي ندارد، رضا و غضب او همه به خدا منتهي مي‎شود، همه براي او و در راه او است. در عصر پيامبر(صلي الله عليه و آله وسلم) مردي ضمن سخنان خود چنين گفت: «من اطاع الله و رسوله فقد فاز، و مَنْ عصا هما فقد غوي؛ كسي كه خدا و پيامبرش را اطاعت كند، رستگار است، و كسي كه اين دو را مخالفت كند، گمراه است.» هنگامي كه پيامبر(صلي الله عليه و آله وسلم)اين تعبير را شنيد كه او خدا و پيامبر(صلي الله عليه و آله وسلم) را در يك رديف قرار داده و با ضمير «تثنيه» ذكر كرده، ناراحت شد و فرمود: «بئس الخطيب انت، هذا قلت و مَن عصي الله و رسوله؛ تو سخنگوي بدي هستي، چرا گفتي هر كس نافرماني خدا و پيامبرش را كند..؟» يعني اينكه هر كه نافرماني خدا را نمايد، نافرماني رسول الله(صلي الله عليه و آله وسلم)را نيز نموده و همچنين بالعكس و نيازي به آوردن دوباره رسول الله (صلي الله عليه و آله وسلم) نمي باشد. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه