هر زمان که از انقلاب و برکات آن صحبت می شود، به تغییر و تحول نقش اجتماعی زنان اشاره می شود؛ اما از آن جا که ما در دوران قبل از انقلاب نبودیم، نمی توانیم مقایسه یی بین این دوره ها برقرار کنیم؛ در نتیجه برایمان ملموس نیست که در آن زمان چه وضعیتی حاکم بود و چه چیزی باعث آن دگرگونی در روحیه ی خانمها و متقابلاً دید جامعه نسبت به مسؤولیت پذیری خانمها شد. از طرف دیگر با گذشت این زمان، هنوز هم شاید خانواده هایی وجود داشته باشند - بخصوص در بعضی از مناطق - که نسبت به پذیرش این مسأله تردید دارند. به نظر شما چه طور می توان بین این رضایت خانواده و آن تکلیف شرعی که امام مطرح می کردند - که بر عهده ی زنان است در عرصه های اجتماعی شرکت کنند - تعادل برقرار کرد؟

بله، نقش زنان در انقلاب زیاد بوده است. پس از پیروزى انقلاب تا امروز هم واقعاً بانوان کشور در همه ى صحنه ها خیلى نقش داشتند؛ و این حادثه ى خیلى بزرگ و شگفت آورى است. تصور من این است که بانوان در دوره ى پیش از انقلاب و در دوره ى آن رژیم، مورد ستم سیاسى و فرهنگى بودند؛ بیش از آنچه که در بعضى از خانواده ها ممکن بود مورد ستم قرار بگیرند. به جاى نقش آفرینى، آنها را به بیکارگى و به ابتذال سوق مى دادند. انقلاب حقیقتاً میدانى باز کرد و خانمها بیش از آقایان در این قضیه فعالیت و حماسه خلق کردند. در پاسخ به این سؤال که دختران با خانواده هایشان احیاناً ممکن است در این زمینه ها مسأله یى داشته باشند، من تصورم این است که الان هم عمده ى خانواده هاى ایرانى - حالا نمى توانم ادعاى عمومیت بکنم - کسانى هستند که با مسائل کشور و مسائل انقلاب آشنایند، به آن علاقه مندند، به آن عشق مى ورزند؛ و اگر فرزندانشان بخواهند در فعالیتهایى که آنها را در این تلاش عمومى سهیم مى کند، به نحوى شرکت کنند، خانواده ها از آن استقبال خواهند کرد. ممکن است یک خانواده تشخیصشان این باشد که این دختر خانم اگر مثلاً درس بخواند، براى آینده ى کشور مفیدتر است؛ لذاست که روى درس خواندن او تکیه مى کنند؛ بعد مى بینند فلان فعالیت اجتماعى با درس خواندن او منافات دارد، لذا از آن جلوگیرى مى کنند، یا نصیحت مى کنند که در آن وارد نشود، یا به هر حال نوعى ممانعت ایجاد مى کنند. من گمان مى کنم آنچه وجود دارد - اگر وجود داشته باشد - از این قبیل است؛ والاّ خانواده ها با فعالیت فرزندانشان قاعدتاً نباید مخالف باشند. فعالیتهاى گوناگون در جوانان شخصیت مى آفریند؛ شخصیت آنها را استحکام مى بخشد و آینده ى آنها را تضمین و روشن تر مى کند. توصیه ى من به خانواده ها این است که کمک کنند تا فرزندانشان در فعالیتهاى مناسب شرکت بکنند. به دختر خانمها هم سفارش مى کنم که خواست خانواده را یکسره به عنوان یک شى ء مزاحم تلقى نکنند. شما مثل فرزند من هستید و من نصیحتى که به شما مى کنم، از موضع یک پدر است. شما این را از من بپذیرید که اغلب اوقات تشخیص پدر و مادرها در این که چه چیزى براى این جوان یا نوجوان مصلحت است و چه چیزى مصلحت نیست، از تشخیص خود آنها بهتر و روشن تر است؛ بدانید که آنها دلسوزند. البته با پدر و مادرِ خودتان بحث کنید. من توصیه مى کنم که پدر و مادرها میدان بدهند تا فرزندانشان با آنها بحث کنند؛ پدر و مادرها هم به خواست فرزندان و استدلالهاى آنها احترام بگذارند؛ اگر دیدند استدلالى دارند که آن استدلال قابل قبول است، از آنها بپذیرند. من خیال مى کنم که این طریق، راه حل مناسبى باشد. من به جوانان توصیه مى کنم که در فعالیتهاى اجتماعى حضور داشته باشند؛ منتها مواظب باشند که این فعالیت اجتماعى، آنها را از درس خواندن دور نکند. در فعالیتهاى اجتماعى هم آن چیزهایى که جنبه هاى دینى آن واضحتر است، آنها را مرجح بدارند؛ این یک نکته ى بسیار مهمى است. آن جایى که مى بینید جنبه ى دینى و معنوى آن فعالیت اجتماعى واضح است، یقیناً بى ضررتر و یا کم ضررتر است؛ علاوه بر این که فواید تلاش و فعالیت اجتماعى و شرکت در فعالیت دسته جمعى را هم دارد. مثلاً فرض کنید دو اردو وجود دارد که شما مخیرید به این اردو بروید یا به آن اردو؛ این اردو مربوط به جمعى است که جنبه هاى دینى بیشترى دارند، اما آن یکى کمتر؛ آن اردویى را ترجیح بدهید که جنبه هاى دینى بیشترى دارد. البته ممکن است همیشه دَوَران امر این گونه واضح نباشد؛ مسلّماً تشخیص دقیق شما و کمک پدر و مادرتان را لازم دارد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه