درباره عبادات واجب و غير واجب فردي و جمعي... يهود توضيح دهيد؟

عبادات يهود كه غالبا خلاصه در نماز و روزه و بعضي اعمال كه در ايام خاص صورت ميگيرد، عبادات آنها هم به دو صورت فردي و اجتماعي ميباشد. و براي عبادات غير واجب تعابيري كه اسلام بكار ميبرد، ندارد؛ ولي داراي بعضي اعمال هستند كه عنواني براي آن تعريف نشده است و به صورتي است كه شخص در انجام و ترك آن مخير است بدون اينكه داراي عنوان مستحب باشد. عبادات واجب يهود عبارت است از: الف) نماز تعريف نماز: نماز در يهود معادل فارسي، واژه صلاه است و ترجمه آن به انگليسي (Prayer) ميباشد؛ ولي اين معادل دقيق نيست. چنانچه در دائرة المعارف اسلامي آمده است كه در «کلمة صلوطا الاراميه» واژه «صلوطا» در زبان آرامي معناي واضحي دارد صلأ در آرامي به معناي خميدگي، فرو دستي، و ايستادن است و ماده صلوطا اسمي براي افعال مشتق شده از آن است و معني خم شدن را ميدهد و در بسياري از لهجههاي آرامي براي استناد به نمازهاي شرعي استفاده مي گردد، هر چند كه معناي نماز فردي شخصي و... كه معمولاً در زبان سرياني به آن عوطا گفته ميشود، نيز ميباشد. نماز و نيايش مهمترين مراسمي است كه در كنيسه بر پا ميشود. نماز هم به معناي دعا آمده است و هم در زبان عبري به معناي فشار قرار دادن يا خودآوري و اظهار خشوع بوده است. قبله يهود: يهوديان هنگام نماز و نيايش به سمت بيت المقدس رو مي كنند، و قوس كنيسه شبيه به قفسه يا كمدي است كه غالباً پشت پرده قرار دارد و طومارهاي تورات در آن جا نگهداري ميشود. هر دلدار (نماز گذار) رو به بيت المقدس قرار داده ميشود، و آن را به صورت كانون نيايش در ميآورد. يهوديان در هنگام نماز به سوي مسجد الاقصي رو ميكند و اين سنت همه يهوديان شرقي است، امّا يهوديان بيت المقدس به سوي معبد نماز ميگذارند. شرايط و ويژگيهاي نماز: چارچوب كلي نماز و نيايشها در يهود با يكديگر تفاوت چنداني ندارد و فقط در قرائت و ديگر مسائل حاشيهاي با هم فرق دارند. تشكر و سپاس گذاري در حالت فروتني و سجده ادا ميشود. وقتي كه ميگويد: «اي مؤمنان! ايمان بياوريد، نماز بر پا كنيد، ايمان شرط است به اداي و پذيرش نماز خود نماز اداي خاص به احترام خداوند منان است». دعا كننده از اعماق قلب با خالق خويش سخن ميگويد: «از او دعا و نماز هم به درگاه خداوند قبول و خوش آيند است. ذات خداوند قدّوس مشتاق شنيدن دعا و نماز عادلان و نيكوكاران است. دعا و نماز عادلان و نيكوكاران خشم و غضب ذات قدوس تبارك را به رحمت مبدل ميكند». طبق عقيدة علماي يهود مهمترين اصل رابطه انسان با خداوند ايمان است و ايمان به عالي ترين وجه، هنگام دعا كردن و نماز خواندن جلوه گر ميشود. نماز و دعاي كسي مورد استجابت است كه ترس از خدا در دل داشته باشددر اينصورت سخنانش شنيده ميشود. اگر انسان ميبيند كه نماز ميخواند و دعا ميكند اما دعايش مستجاب نشود، بايد بار ديگر به دعا بپردازد. يعني تا آخرين لحظه حيات آدمي نبايد اميد خود را از رحمت خداوند قطع كند. دعا و نماز بايست قلبي باشد؛ چه اين که دعاي حقيقي، چيزي بيش از حركت و تلفظ لبان است بايد از اعماق قلب برخيزد. دعا و نماز انسان مورد قبول نمي شود، مگر اينكه وي قلب و جان خود را كف دست است برافرازيم. ما نبايد تنها دست هايمان را هنگام دعا و نماز به سوي خداوند بلند كنيم، بلكه بايد قلب خود را نيز متوجه خالق جهان سازيم. انواع نمازها نماز دو نوع است: 1) نماز فردي و دلخواه كه با توجه به شرايط و نيازهاي شخصي خوانده ميشود و هيچ ارتباطي به آداب و رسوم ندارد. نمازهاي واجب فردي 1. نماز صبح (شهرت) كه از سپيده دم تا يك سوم روز ميتواند آن را ادا نمود. 2. نماز عصر: (مينحا) كه همان نماز قرباني است و زمان اقامه آن از ظهر تا اندكي قبل از غروب است. 3. نماز عشاء (معايو) اين نماز كه پس از غروب آفتاب تا طلوع ماه خوانده مي شود. نماز دوم و سوم (معاريو)، معمولاً به شكل نماز (مينحا معاريو) ادغام گشته و با هم خوانده ميشود. 2) نماز جماعت است. نماز جماعت با دست كم دَه نفر در زمان ها و مكان هاي مشخص با توجه به آداب و رسوم و قوانين وضع شده بر پا ميشود، به اين دَه تن (نصاب) يا (مينيان) گفته ميشود. همه نماز گذاران ذكرها را با هم تكرار مي كنند. بخش هاي اندكي از نماز توسط پيش نماز تنهايي خوانده ميشود. نماز جماعتي نيز هست كه افراد موظفند در آن شركت جويند. در مورد اهميت نمازهاي جماعت گفته شده است كه نماز و دعاي انسان فقط در صورتي مورد اجابت خداوند قرار مي گيرد كه در كنيسه خوانده شود. مكان نماز و شرايط نماز جماعت يهوديان تا آنجا كه بتوانند بايد نماز خود را در كنيسه و در ميان گروهي بخوانند كه از دَه نفر بالغ كمتر نباشد، هسته مشترك همه نمازها هيجده دعاي خير و رحمت است كه به آن «آميداه» مي گويند. در نماز جماعت که تفيلا ناميده مي شود در، يك نفر به عنوان پيش نماز كه (شاليع صيبور) نام ميگيرد. با صداي بلند ميخواند، اما بخش لحش را همانند سايرين آهسته ميخواند. در تفيلاهاي شحريت و مينحا، دو باره بخش لحش توسط شاليح با صداي بلند قرائت ميگردد. سرودهاي نيايش، دعاهاي خير و دعاهاي فريادرسي و ياري طلبي است در نزد يهوديت راست كيش يك كاهن كه از نوادگان هارون باشد، بايد امامت نماز را به جا آورد. نماز تفيلا (نماز) و شرايط آن شرايط خواندن تفيلا پاكي مكان و بدن نماز گذار و پوشيده بودن بدن در حدّ معمول است که: آقايان هنگام تفيلا سر خود را با كلاه ميپوشانند و زنان نيز موهاي خود را در اين مراسم ميپوشانند. از شرايط مکاني تفيلا ميتوان گفت که: در نماز بايد رو به قبله كرد و در مكان تميز مستقر گرديد. در كتاب روش زندگي آمده است كه: فقط در جايي مي توان تفيلا خواند و يا براخا گفت كه تميز بوده و از هر گونه كثافت و آلودگي و بوي بد به دور باشد. جهت گيري قبله براي خواندن تفيلا، رو به سوي بيت المقدس و اورشليم است. تفيلا ويژه شامل موارد: شبات (شنبه)روش خودش (اول ماه عبري) مي باشد غير از اينها دعاهاي وحشت از حوادث طبيعي و يا اتفاقات بد نيز از ديگر دعاهاست. از نظر لباس و پوشش نيز، هنگام نماز بامداد، يهودي شانهها و سرشان را با يك شال ميپوشاند و بر بازوي چپ و بر پيشاني خود يك جعبه كوچك چرمي مينهد كه به يك شحنه چرمي متصلند كه با بازو بسته ميشود و اين مجموعه را (تفيليم) ميگويند در هر يك از جعبه اين دو جعبه يك نوار باريك از پوست حيوان نهاده اند كه در آن «شحا» نوشته شده است. نماز را ايستاده رو به معبد بيت المقدس ميخوانند. براي آنكه ذهن و متن همنوا باشند، هنگام نماز و هم چنين خواندن تورات، بالا تنه را به جلو خم (ركوع) و راست ميكنند. ب) روزه به عنوان يك عمل عبادى در يهوديت رواج دارد؛ ولى تنها در روز «كيپور»؛ يوم كيپور: در دهمين روز از سال نو عبري. يعنى، روزه كفاره، اين عمل صورت مى‏گيرد. در اين روز يهوديان از غروب روز قبل تا شبانگاه اين روز، به منظور كفاره گناهان روزه مى‏گيرند و از خوردن و آشاميدن، استحمام و كار پرهيز مى‏كنند و در كنيسه‏ها به عبادت و استغفار مشغول مى‏شوند. د) مراسم قرباني «اساس عبادت يهود را در گذشته (تا حدود 2000 سال پيش) مراسم قرباني ها تشكيل مي داد و دعاي لفظي در كنار آن قرار گرفت. اما پس از ويراني معبد مقدس يهوديان در بيت المقدس در سال 69 ميلادي، به علت توقف مراسم قرباني، اصل عبادت يهود، بر نماز و دعاهاي كلامي قرار گرفت و با گذشت زمان، آيين و متن نمازها، شكل مدرن امروزي را به خود گرفت. علماي بزرگ مجمع يهودي از اوائل قرن پنجم قبل از ميلادي به تدريج براي نيايشها قوانين وضع كردند. اين روند تنها پس از ويران شدن معبد و از ميان رفتن عبادت قرباني مركزي كه به شكل اهدايي حيوانات و گياهان بود، كامل گرديد و نماز كه از آن به عنوان «قرباني لب ها» و يا «عبادت قلبي» نام برده مي شد جايگزين آن گرديد. دور نمايه آن هم التماس و لابه است و هم آموزههاي تلمود، هم يادآوري رويدادهاي تاريخي يهودي، و هم مدح و ثناي پروردگار. به طور خلاصه ميتوان گفت كه اهميت دعا و نماز از همه اعمال بالاتر است چنانچه در تلمود آمده است كه: «دعا و نماز از قرباني هاي بزرگتر و مهمتر است، دعا و نماز از اعمال نيك نيز با اهميت تر است؛ زيرا ما كسي را نداريم كه از لحاظ انجام اعمال نيك از سرور ما موسي والاتر باشد، با اين حالت حاجت او فقط با خواندن دعا و نماز برآورده شد». ميكاه نبي آمد و آنها را به سه اصل كاهش داد. چنان كه نوشته شده است: «اي انسان! به تو گفته شده است كه چه چيزي خوب است، و خداوند از تو چه چيزي را ميطلبد، غير از اينكه الطاف را به جا آوري، احسان و نيكوكاري را دوست بداري و در حضور خداي خويش با فروتني رفتار نمايي!». .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه