تخمین زمان مطالعه: 1 دقیقه
مفسران در اين باره نظريات گوناگونى دارند؛ از جمله: 1. آموزش نام همه ى موجودات؛ يعنى در جهان موجودى باقى نماند مگر اين كه حضرت آدم(عليه السلام) نام او را فرا گرفت و به نسل خويش منتقل كرد؛ 2. آموزش اسرار هستى و آثار موجودات؛[1] 3. مقصود از اين اسماء، حقايق است نه الفاظ و مفاهيم،[2] و آموزش اصطلاحى و تعليم اسم ها نبوده، بلكه توان فكرى بوده است؛ يعنى نهاد قوّه فكرى و ماهيت آن به گونه اى بوده كه مى توانسته با تأمل و تفكر به ماهيّت اشيا پى ببرد. اين نظريّه بر دو نظريه پيشين برترى دارد؛ زيرا بنابر دو نظريه گذشته، ملائكه مى توانستند بگويند كه اگر به آن ها نيز اسما را تعليم مى دادند، مى آموختند، ولى طبق اين نظريه، ديگر چنين مجالى براى آن ها نيست. پی نوشتها:[1]. منشور جاويد، ج11، ص50 ـ 52 ؛ تفسير نمونه، ج1، ص176. [2]. تسنيم، ج 3، ص 215. منبع: سرگذشت ها و عبرت ها در آيينه ى وحى، سيد مرتضى قافله باشى، انتشارات مركز مديريت حوزه علميه قم (1383). .
راسخون
تماس با ما
آدرس : آزمايشگاه داده کاوي و پردازش تصوير، دانشکده مهندسي کامپيوتر، دانشگاه صنعتي شاهرود
09111169156
info@parsaqa.com
حامیان
همكاران ما
کلیه حقوق این سامانه متعلق به عموم محققین عالم تشیع است.