سؤال:دوم راهنمايي بودم که به جواني از فاميلهاي دورمان علاقه مند شدم و به خيال اينکه او نيز چنين احساسي دارد، هفت سال يادش را در قلب و ذهنم پروراندم. او هنرمند بود، ولي هرگز قدمي بر نداشت و من هم به دليل حفظ شرم و حيا چيزي نگفتم تا اينکه شنيدم ازدواج کرده و صاحب فرزندي شده است. من راحت تر از آنکه تصور مي کردم توانستم فراموشش کنم. بعد از اخذ ديپلم تصميم جدي براي ورود به دانشگاه گرفتم، اما دومين فرد مورد علاقه ام در يک سانحه کشته شد. خاطرات او عذابم مي داد تا اينکه بعد از دو سال توانستم به شرايط عادي برگردم. از نظر خانوادگي، زيبايي، رفتار و ارتباطات اجتماعي به تاييد دوستان و فاميل در سطح خوب و قابل توجهي قرار دارم، اما آنچه دريافت مي کنم در خواست براي دوستي است و از درخواست براي ازدواج خبري نيست،درحالي که دوستان و فاميل در سنين پايين از من خواستگاران متعددي دارند

پاسخ:سليقه و نظرات افراد با يکديگر تفاوت دارد و اتفاقاً آنچه را يکي نمي پسندد مورد پسند ديگري است. اگر فردي شما را نمي پسندد دليلي بر وجود امتياز منفي نيست، کما اينکه شما نيز از ميان تعداد زياد افرادي که با آنها مواجه مي شويد تعداد معدودي را قابل قبول مي دانيد و از ميان آنها تعداد کمتري را براي ازدواج و زندگي مشترک مناسب تشخيص مي دهيد.بنابراين پسند يا عدم پسند ديگران نمي تواند ملاک درستي براي قضاوت و ارزيابي قطعي باشد، هرچند که بايد به آن توجه کرد و اگر نکات منفي وجود داشت درصد ترميم و رفع آنها بود، اما نبايد دليلي براي عدم اعتماد به نفس و نااميد بودن باشد. منبع:مجله روزهاي زندگي شماره 329 .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه