در احاديث، سفارش شده كه از تارک نماز دوری و از سوی ديگر با مردم با روی گشاده برخورد كنيم. اين دو مطلب چگونه توجيه پذير است؟

در روايت و حديث ها بايد به زمينه صدور حديث، مخاطب آن و اصول كلي اسلام در روابط اجتماعي توجه كرد. قرآن، برخورد مناسب و سازنده را در تبليغ دين، ضروري مي داند. حضرت موسي عليه السلام در مقابل فرعون، به گفتاري نرم مأمور مي شود: (قُولا لَهُ قَوْلاً لَيِّناً). پيامبر خدا صلي الله عليه و آله نيز در برابر مردم به واسطه فيض رحمت الهي، برخوردي نرم و عاطفي داشته است؛ «فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللّه ِ لِنْتَ لَهُمُ.» (آل عمران: 159) بنابراين، روي گشاده داشتن و با مهرباني درصدد هدايت ديگران بودن، رسالتي پيامبرگونه است. اين مسئله با سفارش امام صادق عليه السلام درباره دوستي نكردن با انسان بي نماز منافات ندارد؛ زيرا مسئله دوستي و هم راز شدن، موضوعي بالاتر از روابط متعارف است. اگر انسان با فرد بي نماز صميمي باشد، به گونه اي كار زشت او را تأييد مي كند، حتي ممكن است با تأثيرگذاري منفي، او را نيز به نماز بي توجه كند. بر اين اساس، بهتر است دوستانمان را از ميان كساني كه به نماز اهميت مي دهند، انتخاب كنيم. البته اگر رابطه صميمانه با افراد بي نماز به اصلاح او كمك كند، بهتر است رابطه حفظ شود. منبع: پرسمان نماز، محسن محمدی، نشر: قم: مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما (1389) .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه