دولت یا قانون تا چه حد می‌تواند محدود کننده آزادی‌هاى فردى باشد؟

آزادى در معانى مختلفى؛ مانند اختیار، رهایى از غرایز و وارستگى به‌کار رفته است، ولى آنچه محور بحث آزادى در سیاست محسوب می‌شود، آزادى مدنى یا اجتماعى است.گروهى در مورد آن راه افراط را پى گرفته و هر گونه محدودیت براى انسان را موجب بدبختى و بیچارگى دانسته‌اند. آنها در صورتى محدودیت آزادى را می‌پذیرند که آزادى مانع آزادى شود. در بین این گروه برخى، قانون‌گذارى را حق ملت و برخى دیگر، حق متخصصان و کاردانان و سیاست‌مداران می‌دانند.برخى دیگر راه تفریط را در پیش گرفته و مردم را وحوش و درندگانى می‌دانند که تمدن، آنها را به بند کشیده است. در نظر آنها علت رفتار نسبتاً متمدّنانه انسان در جوامع کنونى این می‌باشد که صلاح خود را در کنار گذاشتن ستیز متقابل با هم‌نوعان و پذیرش قدرت دولت می‌بیند. او در ازاى امنیت اجتماعى از سبعیت فطرى دست برداشته است.دیدگاه متفکران غرب در باب آزادى از یک‌سو به تفسیرى که از انسان عرضه می‌کنند، ارتباط کامل دارد. و از سوى دیگر، تمامى این متفکران دوران روشنگرى، با تمام اختلافات مبنایى، در یک نکته با هم مشترک‌اند و آن این‌که قانون‌گذارى حق بشر است.در اندیشه سیاسى اسلام هیچ‌یک از آن دو راه پذیرفته نیست. از دیدگاه اسلام، انسان هم فطرتى الهى دارد و هم داراى طبیعتى مادى است که منشأ تمایلات حیوانى در او می‌باشد. قانون‌گذارى و تعیین مسیر دنیایى انسان می‌بایست با هدایت الهى و در پرتو وحى ربّانى باشد؛ زیرا این خداوند است که از صلاح و فساد آدمى آگاه است. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه