چرا انسان با صفات بد به دنيا مي آيد بعضي صفات بد از بچگي با انسان همراه است؟

در مجموع آيات قرآن که مي نگريم مي بينيم که خداوند انسان را جانشين خود در زمين خوانده و او را شايسته مقام قرب خود مي شمارد و به او کرامت بخشيده و با قدرت اختياري که به او داده زمينه صعود و برتري او را نسبت به فرشتگان الهي ايجاد کرده است. خداوند به انسان راه و چاه را نشان داده و اين انسان است که مي تواند با اختيار خود يکي را انتخاب کند. در سوره تين آيه 4 مي خوانيم: لقد خلقنا الانسان في احسن تقويم يعني ما انسان (کل خلقت انسان) را به بهترين صورت و ساختمان آفريديم. غرايز و صفات در انسان آفريده شده تا بالقوه وسيله تکامل و ترقي و سعادت او محسوب شوند. اين صفات به خودي خود بد نيستند بلکه اگر در مسير انحرافي از آن استفاده شود مايه بدبختي و شقاوت مي شوند. مثلا حرص در وجود انسان اگر در راه علم و حفظ ناموس و فرزند به کار گرفته شود بسيار خوب است اما اگر اين صفت در راه مال اندوزي و ماديات خرج شود بد است. خداوند قدرت عظيمي در دل اتم آفريده که مسلما اگر در راه توليد و صنعت و خدمت به انسان به کار گرفته شود مفيد است ولي اگر از آن بمب هاي خانمان سوز ساخته شود مضر است. پس صفات ياد شده زمينه هستند و اين ما هستيم که با تربيت، با اراده، با انتخاب دوست و همسر و محل زندگي، آن را شکل مي دهيم. فطرت سالم و وجدان، کتب آسماني و پيامبران الهي براي جهت دادن به اين نيروها آمده اند. همه انسان ها حبّ ذات (دوستدار خود) دارند. اين صفت از بچگي با آنهاست. حبّ ذات اگر در جهت مثبت به کار گرفته شود سبب حفظ انسان از خطرها، حفظ انسان از تشنگي و گرسنگي و جهل و... مي شود اما اگر در جهت منفي استفاده شود سبب غرور، تکبر، خود پسندي و... مي شود. البته برخي از صفات جنبه ژنتيکي و هورموني دارند به عنوان مثال عدم تنظيم غده تيروئيد سبب نابساماني در برخي صفات انسان مي شود. مثلا فرد پرخاشگر مي شود، زود رنج مي شود، گوشه گير مي شود و... بنابراين توجه به سلامت روح و جسم، تربيت، تعليم، انتخاب محيط زندگي، دوست و.... تأثير زيادي در رشد صفات خوب يا بد دارد. يا بعضي صفات به صورت ژنتيكي به ما منتقل مي گردند. اما اينها به معني سلب اختيار ما در تغيير اخلاق خويش نمي باشد. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه