مقام رضایت ائمه(ع) را توضیح دهید؟ مقام معنوی در بین چهارده معصوم(ع) چگونه است که بالاتر از خود را از لحاظ مقام معنوی می توانند بپذیرند و به همین راضی اند؟ مثلا مقام حضرت رسول(ص) از همه بالاتر است؟

در ابتدا باید گفت همگی معصومان در برخورداری از ولایت کلیه الهیه اشتراک دارند و اصولا معنای امام و حقیقت عصمت و قوام آن به این حقیقت است . چهارده معصوم(ع) مظهر اسماى حسناى الهى مى باشند و خود فرموده اند: «نحن الاسماء الحسنى الذین لایقبل اللّه عملاً الا بمعرفتنا» و یا از امیرالمؤمنین(ع) نقل شده است که مى فرماید: «انا الاسماءالحسنى» چون اسم به معناى علامت و نشانه است و چه علامت و آیتى براى خدا بزرگ تر از معصومین مى باشد. در عین حال نوعی از تمایز و اختلاف درجه هم در مورد ایشان وجود دارد , چنانکه احادیث فراوانی بر افضلیت رسول گرامی اسلام –ص – بر سایر انبیا –ع- دلالت دارد زیرا توجه آن حضرت به مقا م نورانیت از همه کامل تر و بیشتر است و این همان مشاهده عینیت صفات و اسما یا ذات خداوند است .از طرف دیگر ، رضا یعنی خوشنودی بنده از حق تعالی و اراده او و مقدرات او یعنی انسان با زبان و در دل از مقدرات الهی راضی بوده و هیچ گله و شکایتی نداشته باشد . خداوند به کسی که به مقام رضا راه یافته، سه خصلت عطا می‌کند: «فَمَن عَمِلَ بِرِضَائِی اَلزِمهُ ثَلاثَ خِصَال: اَعرِفهُ شُکراً لا یُخالِطُهُ الجَهل وَ ذِکراً لا یُخَالِطُهُ النّسیَان وَ مَحَبَّةً لا یُوثِرُ عَلی مَحَبَّتِی مَحَبَّةَ المَخلُوقِین : هر کس به خواست و رضای من عمل کند، سه خصلت به او عطا می‌کنم به او سپاسگذاری را می‌آموزم که با جهل همراه نمی‌گردد به او توجه و ذکری عطا می‌کنم که با فراموشی همراه نمی‌گردد و محبتی بدو می‌دهم که با داشتن آن هیچ محبتی را بر محبت من ترجیح ندهد. ». خداوند به بندگانی که طالب رضای او هستند، مقام حق شناسی و شکر گذاری عطا می‌کند، و علاوه این حق شناسی با جهل آمیخته نیست، بلکه نعمتهای خدا را می‌شناسند و در مقام شکر گذاری بر می‌آیند . خدا یاد و توجهی به او داده که همراه با نسیان و فراموشی نیست لذا هیچگاه از یاد او غافل نمی‌گردد، او عاشق خداست و عاشق هیچگاه معشوقش را فراموش نمی‌کند – این یاد و توجه ویژگی دومی‌است که خدا به او می‌دهد. ویژگی و خصلت سوم که خدا به رضا دهنده به خواست خود عنایت می‌کند، این است که نسبت به خود محبتی در دل او ایجاد می‌کند که هیچگاه محبت دیگری را بر آن ترجیح نمی‌دهد. نکته مهم در باب این سوال این است که این طور نیست که معصومین نسبت به مقام بالاتر از خود شوقی نداشته باشند و طالب ان نباشند . به عبارت دیگر رضایت معصومین به معنی قانع بودن ایشان و اکتفا کردن به یک مرتبه خاص نیست ، بلکه انها ضمن این که طالب مقامات بالاترند در عین حال به انچه خداوند به انها داده است شاکرند و ان را دوست دارند و البته ایشان از انجا که طالب کمالند ، صاحبان کمالات بالاتر را نیز دوست دارند و اگر به مقامات بالاتر از خود دسترسی پیدا نکنند هیچ گاه حالت کینه و عداوت نسبت به افراد بالاتر از خود پیدا نخواهند کرد .و حالت کفران و ناسپاسی نسبت به مقام فعلی خود به ایشان دست نخواهد داد .خلاصه این که - چنان که در حدیث بالا اشاره شد - مقام رضا معنی خاصی دارد و با انچه ما از ان تعبیر به رضایت می کنیم تفاوت دارد.کتاب شرح حدیث جنود عقل و جهل امام خمینی (ره) – مقام رضا – برای مطالعه به شما معرفی می گردد . .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه