توی قرآن گفته که هدف زندگی ما به صفات الهی آراسته شدن است؟

هدف خلقت و زندگی انسان به صراحت آیات بندگی خدا است. قرآن می فرماید: و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون. و جن و انس را خلق نکردم مگر برای عبادت. ولی هدف بندگی وصول به کمال و قرب الهی است که از طریق بندگی و عبادت حاصل می شود. معنای عبادت و پرستشعبادت از ریشه«عبد» به معناى نهایت خضوع و تذلّل است. و گفته‌اند؛ چون عبادت اعلى مراتب خضوع است، پس لایق نیست، مگر براى کسی که اعلى مراتب وجود و کمال و اعظم مراتب نعم و احسان را دارد، و از این جهت عبادت غیر حق شرک است. عبادت و پرستش در فرهنگ دینی عملى است که با قصد قربت و جهت گیرى الاهى انجام شود. این معنا مورد قبول اکثر عالمان فقه و اصول و برخى دیگر است و به نظر مى رسد که نزدیک ترین معنا به مفهوم عبادت باشد.هر کس در زندگی خود قبله آمالی دارد که برای رسیدن به آن تلاش می کند، حتی اگر این معبود و قبله آمال، مادی باشد، مانند قدرت، شهرت و ثروت دنیوی، چنین رفتاری جنبه پرستشی به خود می گیرد (دنیاپرستی. قدرت پرستی و مانند آن) و تحت عنوان عبادت مطرح می شود.بر این اساس، عبادت و پرستش در فرهنگی دینی، عملى است برخواسته از احساس عبودیت و اظهار بندگی و خضوع و خشوع نسبت به خداوند عالم که باعث می شود انسان به صفات جمال و جلال خدا آراسته گردد و رنگ خدایی بگیرد و از این طریق مظهر کمالات الهی گردد. بنابراین عبادت و پرستش نوعی حرکت و صیرورت به سمت خدای متعال است که عملا با وحدت و یکی شدن با صفات و کمالات الهی اتفاق می افتد و حاصل عبادت و پرستش و بندگی، چیزی جز وصول به کمال حاصل از صفات الهی نیست. بنده به هر مقدار که به صفات جمالیه و جلالیه حق تعالی آراسته می شود، صفت کمال در او تثبیت می گردد و قرب و نزدیکی به خدای متعال، معنا می یابد و وضعیت مطلوب انسانی که آرزوی اوست، محقق می شود.نتیجه این سخن آن است که پرستش ذات خداوند از طریق پرستش صفات محقق می شود و آنچه دستاورد چنین پرستشی است، وصول به کمالات صفاتی حق است و ذات الهی، اگر چه به لحاظ نظری و فکری قابلیت وصول و شناخت دارد، اما به لحاظ عملی هرگز در دسترس وصولات سلوکی بشر نیست، مگر از طریق صفات؛ قرب آدمی به خداوند نیز در حقیقت صفاتی است و نه ذاتی و چنانچه قرب به ذات مطرح باشد، تنها از طریق صفات است. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه