با پیروزی انقلاب اسلامی جریان های فکری سیاسی فعال در ایران شامل؛ جریان اسلامی، جریان ملی، جریان لیبرال، جریان چپ مارکسیستی و جریان التقاطی، هر کدام در تکاپوی تأثیرگذاری بر فرایندهای سیاسی و ساخت دولت پس از انقلاب بودند. ماهیت دینی و اسلامی انقلاب از یک طرف و گرایش عمومی مردم انقلابی به اسلام و رهبری دینی انقلاب سبب شد با استقرار نظام اسلامی در ایران، به مرور زمان جریان های غیراسلامی منزوی شده و از صحنه سیاست حذف شوند.

با پیروزی انقلاب اسلامی جریان های فکری سیاسی فعال در ایران شامل؛ جریان اسلامی، جریان ملی، جریان لیبرال، جریان چپ مارکسیستی و جریان التقاطی، هر کدام در تکاپوی تأثیرگذاری بر فرایندهای سیاسی و ساخت دولت پس از انقلاب بودند. ماهیت دینی و اسلامی انقلاب از یک طرف و گرایش عمومی مردم انقلابی به اسلام و رهبری دینی انقلاب سبب شد با استقرار نظام اسلامی در ایران، به مرور زمان جریان های غیراسلامی منزوی شده و از صحنه سیاست حذف شوند. با حذف تفکر ملی گرایی و لیبرالیسم از صحنه و حاکمیت کامل تفکر اسلامی و نیروهای حزب اللهی و خط امامی به ویژه پس از فرار بنی صدر از کشور، اختلاف سلیقه ها در میان این نیروها، دو جناح موسوم به چپ و راست را در جریان اسلامی پدید آورد. طی چندین سال و در چند انتخابات، رقابت بین دو جناح چپ و راست بود و حضرت امام(ره) نسبت به هر دو جناح به دیده اعتماد و احترام نگریسته و آنان را معتقدان به اسلام که در اصول و مبانی مشترک ولی در امور غیراصولی دارای سلایق مختلف هستند، معرفی کردند. مجموعه ای از مسائل و تحولات سیاسی از قبیل: پایان یافتن جنگ، عزل منتظری از قائم مقام رهبری، رحلت جانسوز حضرت امام خمینی(ره) و شروع دوران ولایت رهبر معظم انقلاب اسلامی به تشخیص خبرگان رهبری، تحولات سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در دولت سازندگی، زمینه های تحول فکری در جناح چپ و همگرا شدن آنان با ملی گراها و لیبرال ها را فراهم ساخت. پدیده دوم خرداد سال 1376و مسائل پس از آن، ناشی از این تحول و همگرایی بود. با شکل گیری جبهه دوم خرداد و طرح شعارهایی چون جامعه مدنی، توسعه سیاسی و اصلاحات، نیروهای اصیل انقلاب و متعهد به آرمان های والای حضرت امام خمینی(ره)، از این بابت نگران شدند که ملاحظه کردند تحت عنوان و پوشش اصلاحات، دوم خردادی ها به دنبال ساختارشکنی هستند. با گذشت زمان و آشکار شدن نشانه ها و علائم ساختارشکنی در حوزه های گوناگون، روزبه روز برنگرانی های نیروهای وفادار به گفتمان انقلاب اسلامی افزوده شد و این نیروها با سلایق مختلف، جبهه منتقدان دوم خرداد را شکل داده و از آنجا که اصلاح طلبان، اصول انقلاب و اصول نظام اسلامی را نادیده انگاشته و از آن قصد عبور داشتند، جبهه اصولگرایی در مقابل اندیشه و جبهه اصلاح طلبی شکل گرفت در جبهه اصولگرایان، اصولگرا به کسانی گفته می شود که اصول و مبانی انقلاب اسلامی بر اساس مکتب سیاسی امام و رهبری را قبول دارند و حاضرند در چارچوب این مکتب فعالیت سیاسی کنند. اهم این اصول عبارت است از: اسلام و جامعیت آن، حضرت امام خمینی(ره) و آرمان های والای او، قانون اساسی، نظام جمهوری اسلامی واهداف انقلابی آن، ولایت فقیه و رهبر معظم انقلاب اسلامی به عنوان فصل الخطاب این اندیشه و تفکر اصولگرایی، تمامی معتقدان به گفتمان انقلاب اسلامی را در اردوگاه اصولگرایان مجتمع نمود و متحد ساخت. انسجام نیروهای انقلابی و ولایتمدار در برابر اصلاح طلبان ساختارشکن، موجب شد، مردم با ملاحظه ساختارشکنی ها و ناکارآمدی دوم خردادی ها، از انتخابات شورای اسلامی دور دوم در سال 1381 به بعد، به اصولگرایان اعتماد کنند و با روی گردانی از اصلاح طلبان به اصولگرایان رأی دهند. بر همین اساس در سه انتخابات شوراهای دور دوم در سال 1381، انتخابات مجلس هفتم در سال 1382و انتخابات ریاست جمهوری دور نهم در سال 1384، پیروز انتخابات اصولگرایان بودند. در سال 1384، احمدی نژاد به عنوان یک اصولگرا پیروز شد که پیش از آن، از سوی شورای شهر تهران به عنوان شورایی که تمامی اعضایش اصولگرا بودند، در سمت شهردار تهران برگزیده شده بود و خدمات و کارآمدی وی در دوره شهرداری تهران، زمینه های انتخابش از سوی مردم به عنوان یک اصولگرایی اصیل را فراهم ساخت. و با توجه به اینکه اصولگرایان از همان ابتدا، ضمن برخورداری از اصول و مبانی مشترک، دارای سلایق متفاوت بودند، همین سلایق نوعی گروه بندی در اصولگرایان را به وجود آورد. (برگرفته از؛اردوگاه احمدی نژاد کجاست؟ ، یدالله جوانی، بصیرت،92/02/02 ) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه