«برای دنیا چنان کن که انگار همیشه زنده ای و برای آخرت چنان کن که فردا می میری». و «جستن آنچه مایه سامان توست نشانه دنیا طلبی تو نیست». احادیث ارزشمندی از پیامبر اکرم(ص) هستند که به ظاهر آسان و قابل فهم اند ولی اگر بخواهم آن را الگوی زندگی ام قرار دهم دقیقا نمی فهمم! لطفا توضیحی بدهید.

از نظر اسلام، دنیا و آخرت پیوسته به هم و در ارتباط با یکدیگرند و ازیکدیگر بریده و بیگانه نمی باشند . آخرت باطن دنیا و دنیا رویه و لایه سطحی آخرت است . دنیا مزرعه آخرت است و آخرت محل درو کردن کشته دنیا . دنیا عرصه کار و عمل و اندوختن توشه و آخرت صحنه رسیدگی به اعمال و بررسی پرونده یک عمر رفتار و کردار و نیات است . بنا بر این نابسامانی هر یک موجب نابسامانی دیگری می گردد و بی توجهی به هر کدام انسان را از کمال مطلوب باز می دارد . با این بیان کار وفعالیت و تلاش در دنیا جایگاه اصلی و واقعی خود را پیدا می کند وسر و سامان بخشیدن به اوضاع دنیایی و کوشش در راه بهبود آن امری عقلایی و ممدوح و خدا پسند می گردد . در ص 127 ). در روایتی جالب از حضرت رسول اعظم –ص- آمده است : بلند همت ترین مردم فرد مومن است که به امر دنیا و آخرتش توجه و اهتمام دارد . ( میزان الحکمه ، ح 6002 ) . در حدیثی از جناب لقمان –ع- چنین آمده : یا بنی لا تدخل فی الدنیا دخولا یضر بآخرتک و لا تترکها ترکا تکون کلا علی الناس ؛ فرزندم به گونه ای در دنیا داخل مشو که برای آخرتت زیان داشته باشد و دنیا را آن چنان رها مساز که سربار مردم باشی . ( همان ، ح6004 ) . از منظر اولیای دین –ع- سامان بخشیدن به اوضاع دنیوی و بهره درست و مشروع بردن از دنیا نه تنها مزاحم رشد معنوی و آباد کردن آخرت نیست بلکه پشتیبان و موید و تقویت کننده آن است ؛ حضرت کاظم –ع- در این باره می فرماید : آن چه در این میان مهم و اساسی است دنیا را به خاطر دنیا نخواستن و در حصار دنیا محصور نشدن و از دریچه تنگ دنیا افق اعلی و موطن اصلی رادیدن است . دنیا سکوی پرش به عالم ملکوت و دار بقا و بازار تجارتی است که باید متاع نفیس و ارزشمند حیات جاوید و ملک بی زوال و سعادت ابدی را با سرمایه ای که در آن به دست می آوریم خریداری نماییم . دنیا را مقدمه و گذرگاه دیدن و به آن دل نبستن و آن را منزل آخرین وسرای همیشگی ندانستن همان اندیشه استوار و درستی است که میان دنیا و آخرت صلح وآشتی و حسن همجواری بر قرار می کند . در پی این نگرش و اعتقاد هر گونه فعالیتی در راه سامان بخشیدن به دنیا عین آخرت طلبی و هر تلاشی در این راه عبادت و بندگی محسوب می شود و به تعبیری دیگر چیزی به اسم دنیا وجود ندارد و همه تلاش ها رنگ خدایی به خود گرفته و در مسیر آخرت وسعادت جاوید قرار می گیرد . شاهد و موید این سخن حدیثی نورانی از حضرت صادق –ع-است که راوی می گوید به آن حضرت عرض کردم : ما دنیا را دوست داریم . حضرت پرسید : با آن چه می کنید ؟ گفتم : ازدواج می کنم و حج به جا می آورم و مخارج خانواده ام را تامین می کنم و به دوستانم رسیدگی می کنم و انفاق می کنم و صدقه می دهم . حضرت فرمود : ای کارها از دنیا نیست بلکه از آخرت است .( بحار ، ج 73 ، ص 106) در مجموع باید گفت,توجه به دنیالازم است ولی نباید طوری باشد که اورا از فکرآخرت باز داردودر مسیر دنیا طلبی جوری حرکت کن که اگر در هر حالی وهر لحظه ای مرگ به سراغت آمدآماده باشی واول گرفتاریت نباشدودنیائی مضر است که به آخرت ضرر بزندوالا دنیا بمعنی تامین زندگی امری منفی نیست. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه