با چه کار های خوبی میتوان گناهان را از بین برد؟

باسلام واحترام حضورپرسشگر گرامی؛دوست عزیز! بهترین عملی که می تواند گناهان را محو کند توبه و بازگشت به درگاه خداوند است، توبه باعث آمرزش گناهان است اما خدای متعال با قیود و شرایطی حتی گناهان فرد گنه کاری که توبه کرده را به حسنه تبدیل می‌کند. حضرت حق جلّ جلاله در قرآن سوره فرقان آیه 70 فرموده : الا مَنْ تابَ وَامَنَ وَعَمِلَ عَمَلا صالِحا فَاُولئِکَ یُبَدِّلُ اللّهُ سَیَّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ کانَ اللّهُ غَفُورا رحیما مگر آن کسانیکه (از گناه ) توبه کنند و ایمان (بخدا) آورند و عمل صالح بجا آورند پس خدا گناهان آنها (گنه کارانى را که توبه کرده اند) را مبدل به حسنات گرداند زیرا خداوند در حق بندگانش بسیار آمرزنده و مهربان است . ظاهر جمله : (یبدل اللّه سیئاتهم حسنات )، مخصوصا با در نظر داشتن اینکه در ذیلش فرموده : (و خدا غفور و رحیم است )، این است که : هر یک از گناهان ایشان خودش مبدل به حسنه مى شود، نه عقابش و نه ملکه اش و نه اعمال آینده اش، بلکه یک یک گناهان گذشته اش مبدل به حسنه مى شود، این ظاهر آیه است. حسنه یا سیئه بودن عمل منوط به آثار عمل است وتبدیل سیئات به حسنات نیز به معناى تبدیل آثار است. مرحوم علامه در توضیح این مطلب در المیزان می‌فرمایند: و آنچه به نظر ما مى رسد این است که باید ببینیم گناه چیست؟ آیا نفس و متن عمل ناشایست گناه است و در مقابل نفس فعلى دیگر حسنه است و یا آنکه نفس فعل و حرکات و سکناتى که فعل از آن تشکیل شده در گناه و ثواب یکى است و اگر یکى است - که همینطور هم هست - پس گناه شدن گناه از کجا و ثواب شدن عمل ثواب از کجا است ؟ مثلا عمل زنا و نکاح چه فرقى با هم دارند که یکى گناه شده و دیگرى ثواب، با اینکه حرکات و سکناتى که عمل، از آن تشکیل یافته در هر دو یکى است ؟ و همچنین خوردن که در حلال و حرام یکى است ؟ اگر دقتى کنیم خواهیم دید تفاوت این دو در موافقت و مخالفت خدا است، مخالفت و موافقتى که در انسان اثر گذاشته و در نامه اعمالش نوشته مى شود، نه خود نفس فعل، چون نفس و حرکات و سکنات که یا آن را زنا مى گوییم و یا نکاح، به هر حال فانى شده از بین مى رود و تا یک جزئش فانى نشود نوبت به جزء بعدى اش نمى رسد و پر واضح است که وقتى خود فعل از بین رفت عنوانى هم که ما به آن بدهیم چه خوب و چه بد فانى مى شود. و حال آنکه ما مى گوییم : عمل انسان چون سایه دنبالش هست،پس مقصود آثار عمل است که یا مستتبع عقاب است و یا ثواب و همواره با آدمى هست تا در روز (تبلى السرائر) خود را نمایان کند. این را نیز مى دانیم که اگر ذات کسى شقى و یا آمیخته به شقاوت نباشد، هرگز مرتکب عمل زشت و گناه نمى شود، (همان حرکات و سکناتى را که در یک فرد شقى به صورت زنا در مى آید، انجام مى دهد، بدون اینکه زنا و کار زشت بوده باشد) پس اعمال زشت از آثار شقاوت و خباثت ذات آدمى است، چه آن ذاتى که به تمام معنا شقى است و یا ذاتى که آمیخته با شقاوت و خباثت است. حال که چنین شد، اگر فرض کنیم چنین ذاتى از راه توبه و ایمان و عمل صالح مبدل به ذاتى طیب و طاهر و خالى از شقاوت و خباثت شد و آن ذات مبدل به ذاتى گشت که هیچ شائبه شقاوت در آن نبود، لازمه این تبدل این است که آثارى هم که در سابق داشت و ما نام گناه بر آن نهاده بودیم، با مغفرت و رحمت خدا مبدل به آثارى شود که با نفس سعید و طیب و طاهر مناسب باشد و آن این است که : عنوان گناه از آن برداشته شود و عنوان حسنه و ثواب به خود بگیرد. و چه بسا ذکر رحمت و مغفرت در ذیل آیه اشاره به همین معنا باشد.(المیزان ج 15 ذیل آیه) اما تبدیل سیئات به حسنات چنان که از آیة یاد شده بر می آید شروطی دارد که باید شخص آن ها را انجام دهد و گرنه اینگونه نخواهد بود. شرط اول این است که شخص توبة واقعی کند و عزم بر ترک گناهان گذشته نماید چنان که امام علی-علیه السلام- در این باره می فرماید: توبه دارای شش شرط است، ۱. پشیمانی از آنچه گذشت ۲. تصمیم به عدم بازگشت ۳. پرداختن حقوق مردم ۴. بجای آوردن تمام واجبات ضایع شده ۵. گوشتی که بر بدن روئیده با اندوه فراوان آب شود... ۶. رنج طاعت به تن چشانده شود چنان که شرینی گناه را چشانده. شرط دوم ایمان است که باعث طهارت نفس از آلودگی شرک است. شرط سوم انجام اعمال صالح است. اگر کسی به این شرایط عمل کند خداوند هم وعده داده که گناهان او را بپوشاند. چنان که امام صادق (ع) می فرماید: «گناهان را از یاد فرشته هایی که گناهانش را می نویسند می برد و به اعضا و جوارحش و قطعه های زمین وحی می کند که گناهان او را بپوشانند. در نتیجه روزی که او به دیدار پروردگارش می رسد هیچ شاهدی نیست که بر ضد او به گناهی از گناهانش شهادت دهد.» موفق ومؤید باشید. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه