چرا خانمها اجازه ورود به قبرستان بقیع را ندارند؟

این مسئله ریشه در افکارِ خلیفةدوم آنان، عمر بن خطاب دارد. شخصیت روحی خلیفه دوم که در کار فکری و سیاسی و اجرایی او نیز تاثیر شدیدی داشت، شخصیتی تند مزاج[1] و از نظر فکری افراطی بود.[2] او درباره زنان نیز (به صورتی بسیار عجیب) سخت‌گیر بود، چنان که زنی با دیدن او فرزندش را سقط کرد.[3]به گزارش عبدالرزاق صنعانی[4] : عمر در صفوف زنان می‌گشت، ناگهان بوی عطری از آنان به مشامش رسید، در آن حال گفت: اگر می‌دانستم این بو از کیست با او .... (چنین و چنان) می‌کردم. زنان باید برای شوهرانشان خود را معطر کنند. وی در ادامه می‌نویسد: زنی که در آن‌جا خود را معطر کرده بود از ترس بول کرد!.[5] همچنین بر خلاف دستور رسول خدا (ص) مبنی بر اینکه مردان حق ندارند زنانشان را بزنند وی اصرار داشت تا رسول خدا (ص) اجازه دهد مردان بتوانند زنانشان را بزنند، اما حضرت نپذیرفت.[6]وی مخالف حضور زنان در نماز جماعت صبح و عشاء بود و به آنان اجازه چنین کاری را نمی‌داد. وهابیان نیز که به شدت مقید و معتقد به عمل بر طبق دستورات عمر بن خطاب می‌باشند، با هرگونه فعالیت اجتماعی زنان و حضورشان در محافل عمومی مبارزه می‌کنند. از همین رو زنان در عربستان حق رانندگی و ... ندارند. مخالفت وهابیان با حضور زنان در قبرستان نیز ریشه در افکار عمر بن خطاب دارد او با (حضور زنان در قبرستان و) گریه بر مردگان مخالف بود و گریه کردن برای مردگان را نادرست می‌دانست.[7] به همین خاطر اگر می‌دید کسی در فراغ یکی از بستگانش می‌گرید با خشونت تمام او را مورد ضرب و شتم قرار می‌داد، خواه آن فرد مَرد باشد یا زن، مَحرم باشد یا نامَحرم!. به عنوان نمونه: خواهر ابوبکر به نام «ام فروه» زمانی که پس از درگذشت ابوبکر برای او گریه می‌کرد از سوی عمر بن خطاب با شلاقی که معروف به «دِرًه» بود مورد ضرب و شتم قرار گرفت.[8] [1]. در این مورد علمای اهل سنت نوشته‌اند: و کان فی اخلاق عمر و الفاظه جفاء و عنجهیة ظاهره. (به عنوان نمونه ر.ک: ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج1، ص183؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج3، ص274)[2]. همچنین از دیگر ویژگی‌های ظاهری وی می‌توان به نداشتن مو در جلو سر و احول بودن چشمهای وی اشاره کرد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد اخلاقیات و ویژگی‌های عمر ر.ک: رسول جعفریان، تاریخ خلفا، ص65.[3]. نکته قابل تذکر آن که این مطلب توسط نویسندگان مشهور اهل‌سنت نقل شده است. افرادی چون: ابن عبدالبر قرطبی،جامع بیان العلم و فضله، ج2، ص103؛ ابن ابی الحدید معتزلی، شرح نهج البلاغه، ج1، ص174.[4]. وی فقیه، حافظ و محدثی بزرگ در میان اهل‌سنت و صاحب تصانیف متعددی می‌باشد. [5]. عبدالرزاق صنعانی، المصنف، ج4، ص343-344.[6]. ابن سعد، الطبقات الکبری،‌ ج8، ص205.[7]. ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج1، ص181.[8]. پیشین. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه