علت ترس از مرگ چيست؟

بسيارى از انديشمندان- چه مسلمان و چه غير مسلمان- كوشيده‏اند تا پاسخى معقول و موجّه، به اين پرسش اساسى بدهند كه فرصت طرح و بررسى آن در اينجا نيست. ما تنها به نظر ابن‏سينا در اين خصوص اشاره كرده، به تحليل آيات و روايات در پاسخ به اين سؤال مى‏پردازيم. در ديدگاه ابن سينا موجبات ترس از مرگ يكى از امور زير است: 1. با مرگ، حقيقت و زندگى [ظاهرى دنيايى‏] آدمى برچيده مى‏شود، 2. اينكه نمى‏دانيم چه وقت مى‏ميريم 3. مرگ پديده‏اى ناشناخته‏است و از آن تجربه‏اى نداريم و برايمان امرى مبهم است 4. تجربه مرگ انفرادى و فردى است نه جمعى 5. مرگ موجب جدايى انسان از متعلقات و دوستان و خويشاوندان مى‏شود 6. با رسيدن مرگ، همه آرزوها و آمال بشرى بر باد مى‏رود.(1) ترس از مرگ در فرهنگ قرآنى و روايى، به اعتبار تفاوت انسان‏ها، علت‏هاى گوناگونى دارد. در يك منظر كلى، مى‏توان انسان‏ها را از اين جهت- به تعبير حضرت امام (ره) به سه گروه، ناقصان، متوسطان و كاملان تقسيم كرد. اما دليل وحشت از مرگ در انسان‏هاى ناقص، اين نكته ظريف است كه انسان به حكم فطرت خود، حب به بقا و ميل به جاودانگى دارد و از فنا، زوال و نيستى متنفر است. از اين رو به عالمى كه عالم حيات تلقى مى‏شود، عشق ورزيده و از عالمى كه به پندار خود عالم نيستى است، تنفر دارد. بنابراين چنين افرادى به دليل اينكه ايمان به عالم آخرت ندارند و قلوب‏شان به حيات ازلى وبقاى سرمدى، اطمينان نيافته است، به اين دنيا علاقه‏مند و به حسب آن فطرت، از مرگ هراسان و گريزان‏اند. خداوند متعال، عقيده اين گروه از انسان‏ها را چنين بيان مى‏كند: (إِنْ هِىَ إِلَّا حَياتُنَا الدُّنْيا نَمُوتُ وَ نَحْيا وَ ما نَحْنُ بِمَبْعُوثِينَ)(2) «جز اين زندگانى دنياى ما چيزى نيست، مى‏ميريم و زندگى مى‏كنيم و ديگر برانگيخته نخواهيد شد». از اين رو كافران كه ايمان به حيات و عالم آخرت ندارند از مرگ وحشت دارند.(3) عامل ترس از مرگ در انسان‏هاى متوسط چيز ديگرى است. متوسّطان- كه ايمان‏شان به عالم آخرت و حيات قيامت كامل نيست- به دليل غفلت از آخرت و عالم برتر و بالاتر و توجّه به امور دنيايى و تلاش در آبادانى آنها، از مرگ مى‏ترسند. امام صادق (ع) مى‏فرمايد: «[روزى‏] مردى به سوى ابوذر آمده و پرسيد: چرا ما از مرگ كراهت داريم؟ [ابوذر در پاسخ‏] فرمود: به دليل آنكه شما دنيا را آباد كرده‏ايد و آخرت را خراب. پس كراهت [و ترس‏] داريد كه از آبادانى به سوى خرابى انتقال يابيد».(4) ريشه اين غفلت، يا متابعت از خواسته‏هاى نفسانى و مخالفت با حضرت حق است و يا آرزوهاى دراز. امام على (ع) مى‏فرمايد: «آيا كسى نيست كه از گناه توبه كند، پيش از آنكه مرگش سر رسد؟ بدانيد كه شما در روزهايى به سر مى‏بريد كه فرصت ساختن برگ است، و از پس اين، روزهاى مرگ است شما را فرموده‏اند كه بار بربنديد و توشه برگيريد. من بر شما از دو چيز بيشتر مى‏ترسم: دنبال هواى نفس رفتن، و آرزوى دراز در سر پختن».(5) به فرموده خداوند متعال، اين گروه، از زندگى دنيا، ظاهرى مى‏شناسند و حال آنكه از آخرت غافل‏اند. (يعلمون ظاهرا من الحيوة الدنيا و هم عن الاخرة هم غافلون)(6) استن اين عالم اى جان غفلت است هوشيارى اين جهان را آفت است‏ هوشيارى زان جهان است و چو آن غالب آيد پست گردد اين جهان‏(7) اين متوسطان و غافلان، به حدى از مرگ غافل‏اند: كه به تعبير حضرت على (ع): «گويا مرگ را در دنيا به جز ما نوشته‏اند و گويا حق را در آن بر عهده جز ما هشته‏اند و گويى آنچه از مردگان مى‏بينيم، مسافرانند كه به زودى نزد ما باز مى‏آيند، و آنان را در گورهاشان جاى مى‏دهيم و ميراثشان را مى‏خوريم، پندارى ما پس از آنان جاودان به سر مى‏بريم».(8) اما گروه سوم (انسان‏هاى كامل و مؤمنان مطمئن)، از مرگ كراهت ندارند ولى از آن وحشت و خوف دارند. ترس آنان يك ترس مثبت و ارزشى است چرا كه خوف آنها از عظمت خداوند متعال است نه مثل وحشت وابستگان به دنياى مادى و دل‏دادگان به تعلقات آن. حضرت حق در قلب اولياى الهى، تجلى كرده، موجب هيبت مشوب به شوق مى‏شود و در حقيقت هيبت و بزرگى خوف، از تجلّى عظمت و ادراك آن است. دل عاشقان خداوند متعال در هنگام ملاقات با حضرت حق- كه با مرگ سرفصلى از آن آغاز مى‏شود- مى‏تپد و وحشتناك و ترسناك مى‏گردد ولى اين خوف غير از ترس‏هاى معمولى است.(9) ترس انسان‏هاى آن سويى از طول سفر، توشه كم و بزرگى و عظمت مقصد است.(10) اينان مرگ را چون زندگى، امتحان بزرگ الهى مى‏دانند(11) و مى‏ترسند كه از اين آزمون، سربلند بيرون نيايند. هيچ مرده نيست پر حسرت زمرگ حسرتش آن است كش كم بود برگ‏ ورنه از چاهى به صحرا اوفتاد در ميان دولت و عيش و گشاد زين مقام ماتم و ننگين مناخ نقل افتادش به صحراى فراخ‏ مقعد صدق و جليسش حق شده رسته زين آب و گل آتشكده‏ ور نكردى زندگانيى منير يك دو دم ماندست مردانه بمير(12) با اين توضيحات اجمالى و مختصر، مشخص شد كه اولا هر ترس و وحشت از مرگى، بد و منفى و هر خوفى از آن هم خوب و مثبت نيست. اگر ترس از مرگ بر اثر غفلت و محدوديت نظر وانديشه به دنياى مادى باشد، وحشتى منفى و نابخردانه است. اما اگر وحشت از مرگ، بر اساس خوف از عظمت حق تعالى و ترس از چگونگى رويارويى با خدا باشد، ترسى مثبت و از سر شوق و عشق است. ثانياً با تفاوت انسان‏ها و نوع نگرش‏ها، عوامل ترس از مرگ متفاوت و گوناگون خواهد بود. پى‏نوشت‏ (1) ابن سينا، ابو على، رسائل، رسالةالشفاء من خوف الموت، صص 346- 340. (2) مؤمنون (23)، آيه 37. (3) بقره (2)، آيه 19. (4) بحارالانوار، ج 6، ص 137، ح 42. (5) نهج‏البلاغه، خطبه 28، ص 29. (6) روم (30)، آيه 7. (7) مثنوى معنوى، دفتر اول، ابيات 2066 و 2067. (8) نهج‏البلاغه، كلمات قصار 122، ص 382. (9) براى اطلاع تفصيلى از اين موضوع ر. ك: خمينى، روح اللَّه، چهل حديث، صص 303- 307. (10) نهج‏البلاغه، كلمات قصار 77، ص 372. (11) اشاره به آيه» همان كه مرگ و زندگى را پديد آورد تا شما را بيازمايد كه كدامتان نيكوكارتريد «ملك (67)، آيه 2. (12) مثنوى معنوى، دفتر پنجم، ابيات 176- 177. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه