چرا رعایت برخی از امور در نماز فرادا، مانند معطر بودن، شانه زدن، لباس کامل پوشیدن و ... سفارش شده است، در حالی‌که پایه مطلوبیت این رفتارها، فرهنگ و آداب اجتماعی است؟ و انسانی که در خلوت با خدا مناجات می‌کند، چه فرقی می‌‌کند که با زیرپوش نماز بخواند، یا با لباس رسمی؟

در روایات بر انجام برخی از مستحبات؛ مانند مرتب بودن لباس،[1] استعمال بوی خوش،[2] و... در نماز سفارش شده است و این اختصاصی به نماز جماعت نداشته بلکه در نمازهای فرادا نیز مطلوب است:[3]امام حسن(ع) هر گاه به نماز می‌ایستاد، بهترین لباس‌هاى خود را می‌پوشید. پرسیدند: اى پسر رسول خدا! چرا بهترین لباس‌هایتان را می‌پوشید؟ فرمود: «خدا زیبا است و زیبایى را دوست می‌دارد، و من خود را براى پروردگارم آراسته می‌کنم». خدا فرموده است: «خُذُوا زِینَتَکمْ عِنْدَ کلِّ مَسْجِدٍ»؛[4] به هنگام خواندن هر نماز (و انجام دادن هر عبادت، و در نماز جمعه و نماز عید)، آراسته باشید (و جامه‌‏هاى تمیز بپوشید، و سر و وضع و لباس‏ خود را مرتّب‏ کنید)؛ این است که دوست دارم (به هنگام عبادت)، بهترین جامه‏‌هایم را بپوشم.[5]امام صادق(ع) فرمود: «دو رکعت نماز گزاردن با بدنى معطّر، از هفتاد رکعت نماز بدون عطر بهتر است».[6]و ...در پاسخ به پرسش مطرح شده باید گفت: این‌گونه نیست که مرتب بودن لباس، آرایش و بوی خوش بدن و ... فقط برای حضور در اجتماع باشد، و در خلوت انسان‌ها هیچ تأثیر مثبتی بر روحیه انسان‌ها نداشته باشد!در بیشتر موارد، انسان آراسته، پوشیده و معطّر حس و حال بهتری نسبت علاوه به افرادی دارد که دارای این ویژگی‌ها نیستند.علاوه بر این، آراسته بودن در خلوت، نوعی تمرین ادب در برابر پروردگار است، و گرنه خدایی که بر اندیشه ما آگاه است، چه نیازی به قیام و قعود و رکوع و سجود دارد، تا چه برسد به نوع لباس و معطر بودن بدن؟ .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه