تازه، وارد نوزده‌سالگی شده‌ام. در حالی که ابتدای جوانی‌ام و باید با شور و نشاط باشم، امّا بی‌حال، سرشکسته، ناامید و خلاصه پوچ. رشتۀ تحصیلی‌ام مهندسی است و علاقۀ زیادی به فلسفه و کلام دارم. دوست دارم قرآن بخوانم؛ ولی نمی‌خوانم. در خانواده‌ کسی را ندارم که با او درد دل کنم. در انزوای مطلق قرار گرفته‌ام و همیشه افکار پوچی در ذهنم می‌پرورانم. دوست خوبی ندارم. به من نگویید برو دوست خوب پیدا کن که نیست و اگر دوستی هست، در رفتار خود، خشک یا بی‌بندوبار است. تنهای تنها هستم. روزهایم همه تکراری شده و اراده‌ام کاملاً سرکوب شده است. لطفا راهنماییم کنید.

اوّلاً: توصيه می‌شود در هر رشته‌ای که مشغول هستيد، تحصيل کنيد تا موفق شويد؛ امّا مهم‌تر آن است که خوب درس بخوانيد و از وقت خود به‌خوبی استفاده کنيد.ثانياً: شما با خدا رفاقت کنيد و بدانيد که اگر يک قدم به سوی او برداريد، او صد قدم به سوی شما خواهد آمد. رفاقت با خداوند هم، با ارتباط با او و انجام واجبات و مستحبات و با اجتناب از گناه حاصل می‌شود.اگر چنين کنيد، نماز شما و عبادت شما به مکالمه و معاشقه با خداوند بدل می‌شود و خواهيد ديد که خداوند متعال بهترين دوست شما است.ثالثاً: شما بايد در اجتماع باشيد و با مردم زندگی کنيد و از حالت انزوا که نتيجه‌ای جز افسردگی و خمودگی ندارد، دوری کنيد.رابعاً: بدانيد وسوسۀ فکری داريد و خطرناک است و باید با بی‌تفاوتی نسبت به افکار خود و جدّی‌گرفتن رشته‌ای که مشغول آن هستيد و ارتباط جدّی با خداوند متعال، به واسطۀ ترک معصيت، خود را شفا بدهيد.منبع: almazaheri.ir .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه