وجود تاکیدات صریح و شفاف خدا در قرآن که شیطان، عدو و دشمن مبین و آشکار ما انسانهاست ، چرا این دشمنی که قرآن اون رو بدیهی و علنی و آشکار می دونه، ما چنین تلقی جدی از اون دشمنی نداریم؟؟؟

برای اینکه خدا را فراموش کرده‌ایم. همه مصیبتها و گرفتاریها بر اثر غفلت از یاد خدا و عذاب اوست. غفلت از خدا و ترک ذکر و عبادت، کدورت دل را زیاد کرده، نفس و شیطان را بر انسان، مسلّط مى کند و او را عادی جلوه می‌دهد و شیطان بدین وسیله، مفاسد را روز افزون کرده، انسان را به ورطه هلاکت مى اندازد. از این رو، قرآن مجید، رویگردانى از ذکر خدا و غفلت از آن بارگاه شریف را سخت مورد نکوهش قرار داده، مى فرماید: «فَوَیْلٌ لِلْقاسِیَةِ قُلُوبُهُمْ مِنْ ذِکْرِاللَّهِ» (زمر، آیه 22)؛ «واى بر سخت دلانى که یاد خدا در دلهایشان راه ندارد».همچنین مى فرماید: «وَ مَنْ یُعْرِضْ عَنْ ذِکْرِ رَبِّهِ یَسْلُکْهُ عَذاباً صَعَداً» (جن، آیه 17)؛ «هر کس از یاد پروردگارش رویگرداند، (خدا) او را به عذابى دشوار دچار سازد».کسى که از یاد خدا خوددارى کند، باطنش کور گشته، آیات و جلوه هاى الهى را نمى بیند، زندگى او بى فروغ بوده و در بن بستهاى زندگى پناهگاهى ندارد و از دشمنی شیطان غافل است. آن کورى باطنى و فراموشى آیات و مظاهر جمال و جلال الهى، در روز قیامت نیز تجسّم پیدا مى کند. چنانچه قرآن کریم مى فرماید: «مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکاً وَ نَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ أَعْمى » (طه، آیه 124)؛ «هر کس از یادِ من، روى بگرداند، زندگى اش تنگ شود و در روز قیامت نابینا محشورش سازیم».قرآن نعمتهاى الهى را به بندگانش گوشزد کرده، آنها را از ترک ذکر و غفلت از آن نهى مى کند و مى فرماید:«قُلْ مَنْ یَکْلَؤُکُمْ بِاللَّیْلِ وَ النَّهارِ مِنَ الرَّحْمنِ بَلْ هُمْ عَنْ ذِکْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ» (انبیاء، آیه 42)؛ «بگو: کیست آن که شما را شب و روز از قهر خداى رحمان حفظ مى کند؟ با این همه از یاد کردن پروردگارشان روى مى گردانند».همچنین درجاى دیگر مى فرماید:«وَ لا تَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ»( حشر، آیه 19)؛ «از آن کسانى نباشید که خدا را فراموش کردند و خدا نیز چنان کرد تا خود را فراموش کنند».حال که خداوند الطاف خود را از ما دریغ نکرده و هر چیز که لازم بوده به ما ارزانى داشته، آیا وقت آن نرسیده که دل به او داده و در برابرش فروتن باشیم، به او پناه بریم تا از بن بستها و گرفتاریها، اضطرابها، دلهره ها، پوچیها، بى هدفیها، بى بندوباریها و افسار گسیختگیها نجات یابیم.«أَ لَمْ یَأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللَّهِ ...» (حدید، آیه 16)؛ «آیا مؤمنان را وقت آن نرسیده است که دلهایشان در برابریاد خدا فروهیده شود». .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه