الف - هرگاه جدایی فرزند از مادر یا خواهر و برادرش به سلامت روانی طرفین بالاخصّ کودک لطمه وارد کند (یعنی مشقّت غیر قابل تحمّل برای طرفین ایجاد گردد) آیا می‌توان حضانت طفل را تا رسیدن به سنّ بلوغ یا رشد به یکی از والدین واگذار کرد؟ ب - آیا دادگاه می‌تواند با توجّه به شرایط خاصّ والدین و حفظ مصالح طفل بدون در نظر گرفتن سنّ طفل (2 و 7 سال) او را به پدر و یا مادر واگذار کند؟ ج - پس از رسیدن اطفال به سنّ بلوغ یا رشد آیا پدر و مادر در رابطه با حضانت او تکلیف دارند؟ د - هرگاه بستگان محجور از قبول قیمومیّت محجور امتناع کنند آیا می‌توان آنان را ملزم به قبول این مسئولیت کرد؟

الف - حقّ حضانت به طبع اوّلیه تا دو سال در پسر و هفت سال در دختر متعلّق به مادر است و بعد از آن متعلّق به پدر است ولی اگر حاکم شرع احراز کند که بنا به دلایلی حضانت بر خلاف قاعده به دیگری سپرده شود، اشکال ندارد ولی بدون احراز ضرورت، مشکل است. ب - جواب روشن شد. ج - در صورتی که احتیاج به حضانت دارد بر پدر واجب است حضانت نماید. د - اشکال ندارد. .

موتور جستجوی پرسش و پاسخ دینی امین

مرجع: آیت الله علوی گرگانی

ایجاد شده در 1401/04/02

لینک کوتاه