یکی از اسماء قیامت «فزع» است منظور از آن چیست؟

روزی که هر کس در آسمان ها و زمین است به هراس می افتد: «و یوم یُنفَخُ فی الصّور فَفزِع من فی السَّموات و مَن فی الأرض إلاّ من شاء الله و کلٌّ أتوه داخِرین» نمل/87 ؛ [و روزی که در صور دمیده شود، پس هر که در آسمان ها و زمین است به هراس افتد، مگر کسی که خدا بخواهد و جملگی با زبونی رو به سوی او آورند].در این میان انسان های کامل هراس و اندوهی ندارند: «لا یحزنهم الفزع الأکبر» انبیاء/103 ؛ [دلهرة بزرگ، آنان را غمگین نمی کند]. پیامبر اکرم(ص) فرمودند: «إنّ علیّاً و شیعته یوم القیامة علی کثبان المسک الأوفر، یفزع النّاس و لا یفزعون و یحزن النّاس و لا یحزنون و هو قول الله عزّوجلّ: «لا یحزنهم الفزع الأکبر» ؛(تفسیر برهان 3/74) [به حقیقت، علی و پیروانش در روز قیامت بر تپه ای از مشک که بوی خوشش فضا را عطرآگین می کند قرار دارند. مردم فزع می کنند و آن ها هراسی ندارند. مردم اندوهگین اند و آنان اندوهی ندارند و این معنای قول پروردگار عزّوجلّ است که فرمود: «لا یحزنهم».تذکّر الف: آنچه منشأ فزع قیامت است گناه های اعتقادی، اخلاقی و رفتاری است.ب: پرهیزکاران در دنیا مصون از آن سیّئات بودند.آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن ج 4 (معاد در قرآن) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه