حضرت علي اكبر(علیه السلام)، چگونه در كربلا جانفشاني مي‏كردند؟

آن حضرت كه گويا در حادثه عاشورا حدود بيست و هفت سال داشت، اولين فرد از بنى هاشم است كه عازم ميدان شد و به شهادت نايل آمد. هنگام ورود به ميدان، اين اشعار را به صورت رجز مى‏خواند: أنا عَلِىّ بن حسين بنِ عَلىّ نَحن وبيْت اللهِ اوْلى بِالنبىّ‏أطْعنكُم بِالرُّمْح حتى يَنْثَنى أضْربُكمْ بِالسيْفِ أحْمى عَنْ أبى‏ضَرْب غُلامٍ هاشمىٍّ علوىّ وَاللهِ لا يَحْكم فينَا ابنُ الدَّعِىّ‏حملات شكننده و شجاعانه آن حضرت، كه منجر به قلع و قمع دشمنان مى‏شد، مرتب تكرار مى‏شد. طورى كه كوفيان از ترس و وحشتى كه از آن حضرت و حملات او به دلشان مى‏افتاد، عقب نشينى و فرار مى‏كردند »ففعل ذلك مراراً وأهل الكوفة يتّقون قتله«(1) خوارزمى مى‏گويد: حضرت على اكبر )ع( آن قدر جنگيد كه امان مردم كوفه را بريد. روايت شده است كه با وجود تشنگى صد و بيست نفر را به هلاكت رساند و آن هنگام كه بر اثر شدت تشنگى از پدر آب طلب كرد و به دليل عدم وجود آب، تشنه برگشت اين گونه رجز خواند: ألحَربُ قد بانَتْ لَها الحَقايِق وَظَهرتْ مِن بَعدِها مَصادِق‏وَاللهِ ربّ العَرْشِ لانُفارِق جُمُوعَكُمْ أوْتُغْمَدَ الْبَوارِق‏اين بار نيز عده‏اى را به هلاكت رساند طورى كه عده كشته شدگان به دويست نفر رسيد سرانجام، با تفصيلى كه در تاريخ نهضت كربلا آمده، با لب تشنه به شهادت رسيد. پی نوشتها:(1) ارشاد 106 /2 .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه