اعتقاد به معجزه و قدرت غیبى اگر با این اعتقاد همراه باشد که تمام این امور به خداوند متعال مستند است، شرک نخواهد بود. حضرت یوسف(علیه السلام) پیراهن خود را به برادرانش مى دهد تا به چشمان پدرش یعقوب انداخته، بینا شود. قرآن در این باره از قول حضرت یوسف(علیه السلام) مى فرماید: A}«اِذهَبُوا بِقَمِیصِی هذا فَأَلقُوهُ عَلى وَجهِ أَبِی یَأتِ بَصِیراً»{A؛ V}یوسف (۱۲)، آیه ۹۳.{V؛ «اکنون پیراهن مرا نزد پدرم یعقوب برده، بر روى او افکنید تا دیدگانش بینا شود».

اعتقاد به معجزه و قدرت غیبى اگر با این اعتقاد همراه باشد که تمام این امور به خداوند متعال مستند است، شرک نخواهد بود. حضرت یوسف(علیه السلام) پیراهن خود را به برادرانش مى دهد تا به چشمان پدرش یعقوب انداخته، بینا شود. قرآن در این باره از قول حضرت یوسف(علیه السلام) مى فرماید: «اِذهَبُوا بِقَمِیصِی هذا فَأَلقُوهُ عَلى وَجهِ أَبِی یَأتِ بَصِیراً»؛ یوسف (12)، آیه 93.؛ «اکنون پیراهن مرا نزد پدرم یعقوب برده، بر روى او افکنید تا دیدگانش بینا شود». در دنباله آیه مى فرماید: «فَلَما أَن جآءَ البَشِیرُ أَلقاهُ عَلى وَجهِهِ فَارتَدَّ بَصِیراً»؛ یوسف (12)، آیه 96.؛ «پس از آن که بشارت دهنده آمد و پیراهن او را بر رخسارش افکند، دیده اش بینا شد». قرآن در ظاهر بازگشت بینایى به یعقوب را، مستند به پیراهن و اراده ى یوسف(علیه السلام) مى داند، اگرچه این فعل ناشى از اراده و قدرت و مشیت الهى است. همچنین خداوند متعال به حضرت موسى(علیه السلام) دستور مى دهد؛ عصایش را به سنگ بزند تا از آن آب بجوشد؛ آنجا که مى فرماید: «فَقُلنَا اضرِب بِعَصاکَ الحَجَرَ فَانفَجَرَت مِنهُ اثنَتا عَشرَةَ عَیناً»؛ بقره (2)، آیه 60.؛ «ما به او دستور دادیم که عصاى خود را بر سنگ بزن، پس دوازده چشمه آب از آن سنگ بیرون آمد.» خداوند متعال در جایى دیگر این گونه کرامت و قدرت مافوق طبیعى را براى یکى از نزدیکان حضرت سلیمان(علیه السلام) ثابت مى نماید؛ آنجا که مى فرماید: «قالَ الَّذِی عِندَهُ عِلمٌ مِنَ الکِتابِ أَنَا آتِیکَ بِهِ قَبلَ أَن یَرتَدَّ إِلَیکَ طَرفُکَ فَلَما رَآهُ مُستَقِرًّا عِندَهُ قالَ هذا مِن فَضلِ رَبِی»؛ نمل (27)، آیه 40.؛ «و آن کس که به اندکى از علم کتاب دانا بود، گفت: من پیش از آن که چشم بر هم زنى تخت را به اینجا مى آورم. چون سلیمان سریر را نزد خود مشاهده کرد؛ گفت: این توانایى از فضل خداى من است.» بنابر آنچه گفته شد؛ اگر کسى معتقد به قدرت فوق طبیعى و سلطه غیبى براى کسى شد، نه به صورت مستقل بلکه به اذن و مشیت الهى، این اعتقاد مطابق آیات قرآن است و هیچ گونه شرکى اتفاق نیفتاده است. اما برخى از بدخواهان و سطحى نگران، هنگامى که در برابر ظهور آشکار این گونه آیات، پاسخى ندارند اعلام مى دارند این گونه کرامات و معجزات فقط در زمان حیات اولیاى الهى اتفاق مى افتد، غافل از اینکه اولیاى الهى حتى بعد از مرگ و در عالم برزخ همچنان به اذن الهى تأثیرگذارند اگر چه براى بسیارى این قدرت غیبى ناشناخته باشد و این نشانه درک ضعیف و عدم شعور آنهاست. به همین جهت در قرآن مى خوانیم: «وَ لا تَقُولُوا لِمَن یُقتَلُ... وَ لکِن لا تَشعُرُونَ»؛ بقره (2)، آیه 154.؛ «و کسانى را که در راه خدا کشته مى شوند، مرده نخوانید، بلکه زنده اند؛ ولى شما نمى دانید». .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه