آیا با وجود علم امام حسین (ع) به شهادت خود از مصائبی که بر خود و خانواده اش رفته است راضی است؟

اولا: ناراحتی امام از کشته شدن اولاد و اصحابش منافاتی با رضایت او از خواست خدا ندارد. امام یک انسان است. یک انسان کامل که در تمام شئون انسانی در حد کمال است. همان طور که امام عقل کل است، عاطفه کل نیز هست. با این تفاوت که مردم عادی کنترل چندانی روی عواطف خود ندارند و گاه عاطفه آنها بر عقل آنها غلبه می کند. ولی در امام عاطفه در محدوده خود عمل می کند و عقل در محدوده خود.اجازه بدهید که مثال شما را کمی تغییر دهیم.اگر به شما بگویند که جراحی حاضر است برای آزمایش پاهای شما را با پتک خرد کند و دوباره عین روز اول ترمیم کند و یک ماشین مدل بالا به شما بدهد. و شما نیز به کار این جراح اطمینان کامل دارید. آیا شما این پیشنهاد را می پذیرید؟ در مقابل این پیشنهاد خیلی ها ممکن است حاضر به قبول پیشنهاد نشوند. حال اگر شما قبول کردید و راضی شدید معنایش این است که شما از شکسته شدن پاهایتان احساس درد نخواهید کرد. شما احساس درد خواهید کرد ولی آن را با رضایت تحمل خواهید کرد، گریه خواهید کرد ولی راضی هم خواهید بود. امام نیز بر شهادت یاران و اولاد خود ناراحت می شد ولی راضی نیز بود. یک مریض داروی تلخ را با ناراحتی می خورد و لی از خوردن آن راضی است، و رضایت او مانع از تلخ شدن دهانش نمی شود.ثانیا: ناراحتی اما از ابعاد دیگری نیز است. امام از اینکه می دید یک عده تا آنجا در حیوانیت سقوط کرده اند که به یک بچه شیرخوار نیز رحم نمی کنند، ناراحت بود. انسان کامل دوست دارد که همه هدایت شوند فلذا از گمراهی مردم ناراحت می شود. «لقد جائکم رسول من انفسکم، عزیز علیه ما عنتم، حریص علیکم بالمؤمنین رؤف رحیم».(توبه/128)؛ همانا رسولی از خودتان برای هدایت شما آمد که برای او سخت است مشقت و فلاکت شما. و بر آسایش و هدایت شما بسیار مشتاق است و نسبت به مؤمنان رئوف و رحیم است.)و جواب علمی تر اینکه یک موجود دارای حیثیات متعدد است. و هر حیثی نیز حکم مخصوص خود را دارد. برخی گفته اند که علی(ع) بسیار خشن بود و در امور مالی آب از دستش نمی چکید. و برخی خلاف این را گفته اند. و هر دوی اینها درست است. امام از آن حیث که یک ولی امر مسلمین بود در امور بیت المال بسیار حساس بود و دیناری بی دلیل به کسی نمی داد. و در اجرای حکم خدا بسیار جدی بود. ولی از آن حیث که یک بنده خدا بود در اموال شخصی خود بخشنده بود و با همه مهربان. امام حسین(ع) از آن حیث که پدر بود از رنج فرزندان خود آرزده می شد و از آن حیث که امام بود به خواست خدا راضی بود. لذا گفته اند که امام هر چه به موقع شهادتش نزدیکتر می شد صورتش شادابتر می شد. حضرت زینب از آن حیث که خواهر امام بود غمگین بود ولی از آن حیث که بنده خالص خدا بود می گفت: «ما رأیت الا جمیلا»(بحارالانوار، ج45، ص116) گریه و غم همیشه علامت نارضایتی نیست. برخی دختران که به خانه شوهر می روند گریان می روند ولی با رضایت و خرسندی. گریان هستند از آن جهت که والدین خود را ترک می کنند و شادمان هستند از آن حیث که به خانه شوهر می روند. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه