ازدواج در مسیحیت چگونه است؟

در مسیحیت یک اعتقادی است که در این نوع نگاه ازدواج امری ذاتا پلید شمرده می شود. در مسیحیت دو چیز است که ازدواج را برای مسیحیان عادی و مردم مشروع می کند، حفظ نسل و دفع افسد به فاسد، یعنی در جایی که عدم ازدواج موجب ابتلای به فحشا و زنا و امثال آن شود. در عین حال اینها موجب نمی شود که ازدواج فی نفسه خوب باشد. مسیحیان معتقدند کسی که می خواهد رهبری دینی مردم را برعهده بگیرد باید همچون عیسی مسیح (ع) که تا آخر عمر مجرد باقی ماند، در سراسر عمر خود از آمیزش جنسی دوری کرده باشد. بر همین اساس کسی می تواند به مقام پاپی برسد که هرگز ازدواج نکرده باشد. پولس قدیس در نامه اول خود به قرنتیان درباره ازدواج می نویسد: کاش همه می توانستند مانند من مجرد بمانند، اما ما همه مانند هم نیستیم ... پس به آنانی که هنوز ازدواج نکرده اند و نیز به بیوه زنان می گویم که بهتر است اگر می توانند مثل من مجرد بمانند. اما اگر نمی توانند بر امیال خود مسلط باشند، بهتر است که ازدواج کنند زیرا ازدواج کردن بهتر است از سوختن در آتش شهوت.(عهد جدید، نامه اول قرنتیان، 7: 10-8) وی در ادامه نامه چنین می نوسید: مردی که ازدواج نکرده است می تواند تمام وقت خود را صرف خدمت خداوند کند و تمام فکرش این باشد که او را خشنود سازد، اما مردی که ازدواج کرده است نمی تواند به راحتی خداوند را خدمت کند زیرا مجبور است در فکر مادیات نیز باشد و بکوشد همسرش را راضی نگه دارد. در واقع عشق و علاقه او بین خدا و همسرش تقسیم می شود.دختری هم که ازدواج می کند همینطور می باشد؛ او نیز با این مسائل روبروست. دختری که ازدواج نکرده مشتاقانه در فکر این است که با تمام وجود خداوند را خشنود کند. اما زن شوهردار باید در فکر کارهایی مانند خانه داری باشد و خواسته های شوهرش را در نظر بگیرد.(عهد جدید، نامه اول قرنتیان، 7: 36-25) از بیانات و دیگر شواهد موجود در کتابهای مسیحیان مشخص می شود که این عقیده ریشه در باورهای کلیسا و دستگاه پاپی دارد و یک سنت ساده و جزئی نمی باشد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه