خداوند می فرماید: «وَ لَقَدْ آتَیْنَاکَ سَبْعاً مِّنَ الْمَثَانِی وَ القرآن الْعَظِیمَ»، «یس وَ القرآن الْحَکِیمِ»، «ق وَالقرآن الْمَجِیدِ» و «إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ فِی کِتَابٍ مَّکْنُونٍ». سؤال این است که چرا در سورۀ یس، قرآن مقیّد شده به صفت حکیم و در مکان دیگر به عظیم موصوف شده است و در موضع دیگر متصف به مجید شده است؟ آیا این نوعی تفنّن در کلام است یا در هر مکان با توجه به مسائلی صفت خاصی آمده است که دیگر صفات در آنجا جایز نیست؟ (یا حداقل اولویت نداشته است).

عناوین و اوصاف گوناگون و متعددی برای قرآن کریم ذکر شده است که هر کدام از این اسم ها و صفات، به ابعاد ویژه ای از عظمت وجودی معجزۀ ابدی خاتم پیامبران دلالت دارد؛ مانند صفت مجید در آیۀ «وَ الْقُرْآنِ الْمَجیدِ» که بیانگر مجد و عظمت ویژۀ قرآن نسبت به دیگر کتاب های آسمانى در پیشگاه خدای بزرگ است؛ همچنین چون دارای برکات و خیر فراوانی است، به مجموعه آیات و معارف پر برکت آن مجید گفته شده است.قرآن کریم؛ یگانه حقیقتى است داراى مراتب بسیار، و این نام ‏ها و وصف‏ هاى گوناگون به مراتب مختلف قرآن دلالت مى ‏کنند و در تنافی و تضاد با یکدیگر نیستند. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه