تخمین زمان مطالعه: 2 دقیقه
«شطر»، اسم مفرد بر وزن «فَلس»، جمع آن «اَشْطُرٌ و شُطُورٌ» است.[1] در لغت به معنای جزء، نصف، وسط، بعض، جانب، جهت و... میباشد، ولی استعمالش در جزء و نصف بیشتر است.[2]«شرط» نیز اسم مفرد بر وزن فلس که جمع آن به اعتباری «شروط» و به اعتبار دیگر، «شرایط» است.[3] «شرط» در لغت به معنای چیزى است که وجود چیزى بر آن بسته است و تحقق شرط علامت تحقق مشروط است.[4]یکی از موارد کاربرد این دو کلمه در علم اصول بویژه در بحث صحیح و اعم[5] است. برخی از علما در آنجا از واژه «جزء» استفاده کرده[6] و برخی دیگر به جای «جزء» واژه «شطر» را بهکار بردهاند.[7]در هر صورت در این کاربرد، «شطر» و «جزء» در مقابل «شرط» قرار گرفته، مثلاً گفته میشود: رکوع، سجود و...، «جزء و شطر نماز» است ولی وضو، رو به قبله بودن و...، «شرط نماز» است.فرق «شطر» و «شرط» در این است که جزء و شطر، داخل در یک چیز و تشکیل دهنده ماهیت آن است، بر خلاف شرط که خارج از ماهیت شىء مرکب مىباشد، ولی در صحت آن دخالت دارد.به عبارت علمیتر؛ جزء و شطر آن است که هم قید و هم تقید، داخل در یک چیز باشد، ولی شرط آن است که قید، خارج ولی تقید،[8] داخل است.[9]«شطریت» و «شرطیت»، مصدر جعلی[10] «شطر» و «شرط» میباشند که معنای مصدر جعلی نیز صفت لازم آن اسمی است که تبدیل به مصدر شده؛ از اینرو «شطریت» یعنی صفتی که «شطر» دارای آن است و «شرطیت» نیز یعنی صفتی که «شرط» دارای آن است. بنابراین فرق شطریت و شرطیت همان فرق بین شطر و شرط است که بیان شد. .
اسلام کوئست
تماس با ما
آدرس : آزمايشگاه داده کاوي و پردازش تصوير، دانشکده مهندسي کامپيوتر، دانشگاه صنعتي شاهرود
09111169156
info@parsaqa.com
حامیان
همكاران ما
کلیه حقوق این سامانه متعلق به عموم محققین عالم تشیع است.