در آیه 257 سوره بقره می خوانیم که خداوند افراد با ایمان را از تاریکی ها به سوی روشنایی و کافران را از روشنایی به سوی تاریکی ها می برد. و قرآن شریف در این خصوص از کلمه «خارج می کند» استفاده کرده است. حال سوال این جاست که اولاً مومنین چرا و چگونه در تاریکی بوده اند که خداوند تعالی آن ها را خارج می کند و به روشنایی ببرد؟و کافران نیز کی و چگونه در نور و روشنایی بوده اند که از آن خارج شوندو به تاریکی بروند؟ دوماً منظور از روشنایی و تاریکی در این آیه شریفه چیست؟

معنای این آیه شریفه که نظیرش در قرآن زیاد می باشد این است که:صفات رذیله در عمق ذات انسان حجاب و ظلمت بلکه حجاب ها و ظلمت ها است و اگر کسی در صدد رفع آن باشد و زمینه برای کمک از حق تعالی به واسطه تلاش ها و دعاها و توسل ها پیدا کند، معلّم اخلاق او خداوند تعالی می شود و او را از ظلمت ها بیرون می کشاند و آن حجاب ها زائل و به نور فطرت می رسد و می یابد خدا را بلکه مطلق حق را، نظیر آدم تشنه که می یابد تشنگی را.ولی اگر با بی تفاوتی و بدون تلاش و فراهم نکردن زمینه در آن ظلمت ها بماند و با گناه و پیروی از آن رذائل، آن رذائل را متراکم کند، خواه ناخواه کمکی از خداوند نیست. وقتی کمکی از خداوند نباشد، حجاب ها و ظلمت ها رو به غفلت او می آورد و گویا اصلاً فطرتی ندارد و از آن فطرت خدادادی غفلت می شود و تمام توجه به رذائل است.منبع: almazaheri.ir .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه