تبیین نظام آفرینش بر اساس تجلی اسماء الهی چگونه است؟

معارف الهی در قرآن کریم برای همگان طرح شده است، لذا عبارت‌های متنوّع در آن استعمال شد. واژهٔ ‌تجلّی که در جریان طور حضرت موسی (علیه‌السّلام) به کار رفت، در نهج‌البلاغه به عنوان محور اصلی ‌آفرینش یاد شد: (الحمد لله المُتَجلّی لخَلْقِه بخَلقِه)(1). هر موجودی در حدّ خود، مظهر اسمی از ‌اسمای حسنای خداست؛ چه این‌که حالتهای گوناگون انسان نیز آیتِ تجلّی اسمای متنوّع الهی است. ‌خداوند با تجلّی اسم مبارکِ، (الظاهر) مائدهٔ خلقت را گستراند و با تجلّی اسم مبارکِ، (الباطن) این خوان ‌خدایی را جمع می‌نماید، تا دوباره در قیامت با وضع مناسبِ معاد بسط دهد. البته کُنهِ ذات خدا که (باطن) ‌محض است، مقابل ندارد و اسم (الظاهر) مقابل اسم (الباطن) است که هر دو از تعیّنات ذات خداوند ‌محسوب می‌شوند.‌ ‌(1) نهج‌البلاغه، خطبهٔ 108.‌ ( آیةالله جوادی آملی ) .

موتور جستجوی پرسش و پاسخ دینی امین

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/03

لینک کوتاه