چرا اینقدر به گریه و عزاداری و تشکیل مجالس امام  حسین (ع) تاکید می شود؟ 

گریستن بر مصیبت حضرت سیدالشهدا از اهمیت بسیاری برخوردار است. و علت آن نیز روشن است گریه برای مصیبت ایشان از طرفی دلیل بر تولی و پذیرش ولایت و محبت ایشان است چرا که انسان برای مصیبت کسی می گرید که به او محبت دارد. از طرفی دلیل بر تبری از دشمنان و قاتلان حضرت و عملکرد و سیره و روش آن هاست. چون اگر کسی عملکرد آن ها را در قتل فرزند پیامبر تایید کند دیگر بر مصیبتی که بر اهل بیت پیامبر وارد کردند گریه نخواهد کرد. کسی که بر این مصیبت می گرید در واقع می خواهد بگوید اگرچه در زمان حادثه کربلا حضور نداشته است اما الان هم خود را در صف سید الشهدا و یاران او و در جبهه حق می بیند و  از دشمنان حضرت ابراز برائت می کند و حاضر نیست در صف اهل باطل قرار بگیرد. بنابراین گریه بر سیدالشهدا نشانگر حضور در جبهه حق و جبهه اولیای الهی است و این خود  دلیل بر فلاح و رستگاری شخص گریه کننده است. بنابراین هر کسی بر مصیبت اهل بیت پیامبر گریه کند و یا با بیان و ذکر این مصیبت، و اثبات حقانیت ایشان و اوج مصیبتی که بر ایشان وارد شده، دیگران را نیز به این نتیجه برساند که کدام جبهه حق و کدام جبهه باطل بوده و بدین وسیله این بصیرت را به دیگران هم بدهد که جبهه حق و باطل را تشخیص دهند و جبهه باطل رسوا گردد، علاوه بر اینکه خود هدایت یافته بلکه دیگران را نیز هدایت کرده است و روشن است که هدایت دیگران، در حکم احیا و زنده کردن آن هاست و جایگاه والایی نزد خداوند دارد. همچنین کسانی که خود قدرت بیان و روشن سازی را ندارند ولی با مال و امکانات خود زمینه تشکیل چنین مجالسی را فراهم می کنند تا عده ای در این مجالس با محبت و حقانیت اهل بیت پیامبر و ظلم و جنایات اهل باطل آشنا شوند ، باز در امر هدایت مردم شریکند.  در حدیث مناجات حضرت موسی(ع) با خداوند آمده است که؛ حضرت موسی(ع) به درگاه خداوند متعال عرضه داشت: پروردگارا! چرا امّت محمّد(ص) را بر سایر امتها برتری دادی؟! خداوند فرمود:  به خاطر ده خصلت. موسی(ع) عرض کرد: آن ده خصلت چیست تا به بنی اسرائیل دستور دهم انجام دهند؟ خطاب رسید آن ده خصلت عبارتند از: نماز، زکات، روزه، حج، جهاد، نماز جمعه، نماز جماعت، قرآن، علم و عاشورا. قالَ موسی یا ربِّ و ما العاشوراءُ؟ قال: البکاءُ و التباکی علی سبطِ محمّدٍ(ص) و المرثیةُ و العزاءُ علی مصیبةِ ولدِ المصطفی(ص) موسی(ع) عرض کرد: پروردگارا عاشورا چیست؟ فرمود: گریه کردن یا تباکی کردن و روضه خوانی و عزاداری بر مصیبت فرزند مصطفی(ص) است. ای موسی! در آن زمان هیچ بنده ای نیست که گریه یا تباکی کند در عزای فرزند پیامبر(یعنی حسین بن علی) مگر این بهشت برای او حتمی است و هیچ بنده ای نیست که مقداری از مالش را در راه محبّت فرزند پیامبر(ص) انفاق کند از طریق طعام دادن یا غیر آن مگر این که خداوند متعال در دنیا به هر درهمی هفتاد درهم به او برکت عنایت می کند و سرانجام به فضل خدا وارد بهشت می شود و گناهانش آمرزیده می گردد. بعزّتی و جَلالی ما مِن رجُلٍ او امرأةٍ سَال و دمَع عَینَیه فی یومَ عاشوراء، قطرةً واحدةً الّا و کتَب لَه اَجرَ مائةَ شهیدٍ به عزت و جلالم قسم که هیچ مرد و زنی نیست که در روز عاشورا و غیر عاشورا برای امام حسین(ع) قطره اشکی بریزد مگر این که برای او ثواب صد شهید نوشته می شود. پینوشت: ۱)مستدرک سفینة البحار، ج۷،ص۲۳۵ ۲)مستدرک الوسائل محدث نوری،ج۱۰،ص۳۱۹ ۳)مجمع البحرین طریحی،لغة عشر،ج۳،ص۱۸۶ .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه