آیا می توان گفت اوامر و نواهی قرآن به اصلاح اخلاقی و حقوقی واقعیات ساختاری و اجتماعی معینی نظر داشته نه به کل تاریخ و همه جوامع؟

اگر چنین باشد باید در خود قرآن کریم یا روایات اهل البیت علیهم السلام دلیلی بر این معنا دلالت کند اگر چنانچه قرآن حکمی را مطلق گفته باشد و ما بخواهیم با فهم خود آن را مقید کنیم عمل بدون دلیل و تصرف بدون حجت خواهد بود. کسی که این احتمال را می دهد نمی تواند با صرف احتمال استدلال کند. بلکه باید یا قرائن قطعی عقلی، نه ظنی که( ان الظن لا یغنی من الحق شیئاً) [1] یا ادله قطعی منقول در اختیار داشته باشد. و الا اصول حکمت در کلام خداوند پا برجا است یعنی اولاً خداوند در مقام بیان بوده است و ثانیاً اگر چنین قصدی داشت به آن اشارت می کرد خاصه که حضرت حق علم به همه زمانها و مکانها و نسلها داشته است. علاوه بر این ما اخبار و روایاتی بر خلاف این مطلب داریم که براساس مضمون آن اخبار حلال و حرام پیامبر اکرم(ص) تا روز قیامت پابرجا می باشد. همان طور که بیان شد اوامر و نواهی قرآن مطلق است و دلالتی عقلی (که به نحو قطعی بر این معنا دلالت کند) یا دلالتی نقلی بر تاریخی بودن احکام الهی و قرآنی نداریم. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه