اسماء الهي سلام و ستار يعني چه؟

اسم به گفته برخي از علماي ادبيات عرب اصل آن از (سمو) بر وزن علو گرفته شده که به معناي بلندي و ارتفاع است، و اين که به هر نامي اسم گفته مي شود به خاطر آن است که مفهوم آن بعد از نامگذاري از مرحله خفا و پنهاني به مرحله بروز و ظهور و ارتفاع مي رسد، يا به خاطر آن است که لفظ با نامگذاري، معنا پيدا مي کند و از مهمل و بي معنا بودن در مي آيد و علو و ارتفاع مي يابد، خداوند متعال نام هاي زياد و غير قابل شمارش دارد، چون تمام نام هاي خداوند مفاهيم نيکي دارند. قرآن کريم در آيه 180 سوره اعراف آنها را اسماء حسني، يعني نام هاي نيکو مي خواند و تنها در دعاي جوشن کبير به هزار نام از نام هاي خداوند اشاره شده است کلمه «الله» جامع ترين نام هاي خداست، بررسي نام هاي خدا که در قرآن مجيد يا ساير منابع اسلامي آمده نشان مي دهد که هر کدام از آن يک بخش خاص از صفات خدا را منعکس مي سازد، تنها نامي که اشاره به تمام کمالات الهي، يا به تعبير ديگر جامع صفات جلال وجمال است همان «الله» مي باشد به همين دليل اسماي ديگر خداوند غالبا به عنوان صفت براي کلمه «الله» گفته مي شود. به عنوان نمونه، غفور و رحيم، به جنبه آمرزش خداوند اشاره دارد، سميع به آگاهي از مسموعات و عليم به آگاهي از همه چيز اشاره دارد، بصير، علم او را به همه ديدني ها باز گو مي کند... از جمله نام هاي نيکو که به جنبه خاص خداوند متعال اشاره دارند، سلام و ستار است. راغب مي گويد: کلمه سلام به معناي تعرّي و سلامت خواهي از آفات ظاهري و باطني است و اين معنا در همه مشتقات اين کلمه مانند سلامت، اسلام، تسليم، و غيره جاري است، دو کلمه سلام و سلامت يک معنا دارد، همان طور که واژه سلام و واژه امن معناي نزديک به هم دارند. علامه طباطبائي مي گويد: کلمه سلام يکي از اسم هاي خداي متعال است و وجه اطلاق آن بر خداوند اين است که ذات متعالي خداي متعال نفس خير است، خيري که هيچ شرّي در او نيست، بنابراين اطلاق کلمه سلام بر خداوند به اين معناست که خداوند متعال پروردگاري است كه با سلام و عافيت با بندگان خود برخورد مي کند، نه با جنگ و ستيز و يا شر و ضرر، پس بهشت را هم اگر دارالسلام گفته اند به همين جهت است که در بهشت هيچ شر و ضرري براي ساکنان آن وجود ندارد. در آيه 32 سوره حشر هو الذي لا اله الاّ هو الملک القدوس السلام نيز به اسم سلام تصريح شده است. اطلاق سلام بر خداوند به واسطه سلامتي ذات و صفات و افعال او است زيرا ذات او از زوال و تغيّر و از جميع عيوب و نواقص و صفات او از حدوث و زائد بودن بر ذات، افعال او از قبيح و لغو مصون و محفوظ است. به گفته صاحب قاموس قرآن، شيخ صدوق در كتاب توحيد مي گويد: وجه اطلاق کلمه سلام بر خداوند، اين است که او به بندگان سلامتي مي دهد، و خود از هر نقص و عيب و آفت سالم است. هيچ مانعي ندارد که اطلاق کلمه سلام به اعتبار تمام معاني فوق باشد. امّا ستّار: صيغه مبالغه به معناي بسيار پوشاننده و يکي از نام هاي خداوند متعال است يعني عيب ها و گناهان بندگانش را مي پوشاند. در دعاي ابوحمزه ثمالي مي خوانيم: اي پروردگار من کردار زشتم را بپوشان، و از گناهم به بزرگواري ذاتت درگذر که اگر برگناهانم غير از تو آگاه مي شد البته آن گناه را نمي کردم، اگر از تعجيل مي ترسيدم از خطا اجتناب مي نمودم نه از اين رو که تو از ديگران در نظرم بي قدر و اهميت تري، بلکه بدين سبب که تو بهترين ستاران و پرده پوشاني... تويي که عيب هاي خلق را مي پوشاني و بر گناهان ببخشاي و اسرار غيب آگاهي گناه و عيب بندگانت را بکرمت مي پوشاني. امام سجاد ـ عليه السلام ـ در دعايي مي فرمايد: اي خدايي که جمال و نيکويي را آشکار مي کني و زشتي و گناه را پنهان مي سازي، اي خدايي که پرده گنهکاران را نمي دري. بنابراين ستار بودن خداوند به اين معناست که عيوب وگناهان بندگان را مي پوشاند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه