در مورد افرادی که به مسائل دینی معتقد هستند ولی در مسأله موسیقی محدودیتی برای خود قائل نمی شوند چه باید کرد؟

باید به وظیفه امر به معروف و نهی از منکر عمل نمود، و با رعایت شرایط و مراحل تدریجی آن، یعنی تذکر دادن و رابطه را سرد و سست کردن و در مرحله بعد قهر کردن به منظور متوجه کردن آن ها، این وظیفه را ادا نمود و البته این در صورتی است که احتمال تأثیر در فرد مورد نظر را بدهیم ولی اگر بدانیم هیچ گونه اثری ندارد، امر به معروف و نهی از منکر واجب نمی باشد. ذکر این نکته ضروری است که امر کننده به معروف و نهی کننده از منکر باید با شرایط و احکام این دو واجب آشنا باشد و با حوصله و شکیبایی از مراحل پایین که همان تذکر صمیمانه و همراه با لطف و مهربانی است، شروع کند و اگر فرد نکته سنج و تیزبینی باشد معمولاً می تواند در همان مراحل پایین، در آن فرد اثر بگذارد ولی اگر از همان ابتدا خشونت، سختگیری بی مورد به خرج دهد و مراتب را رعایت نکند، معمولاً به لج بازی آن فرد و پافشاری او بر اعمال خلافش منجر می گردد و نیز باید مطمئن باشد که این موسیقی، موسیقی حرام است و اگر صرفا احتمال می دهد، وظیفه ای ندارد باید با مطالعه ی کتاب هایی که درباره موسیقی نوشته شده و تشخیص حرام از جایز آن و نیز بیان آثار زیانبار موسیقی حرام در روح و جان انسان با بیانی شیوا و مستدلّ آن فرد را قانع نماید و این اولین گام است که اگر به خوبی و پخته برداشته شود شاید نیازی به گام های دیگر نباشد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه