چرا شنيدن آواز زن براي مرد نامحرم حرام است در صورتي كه بسياري از خواننده هاي زن با شعرهاي كاملا عارفانه و زيبا كارنامه قابل قبولي دارند اما بسياري از مردها با سوء استفاده از موقعيت خود اصل هنر را هم زير پا مي گذارند؟

پيش از پاسخ، شايان توجه است كه در حرمت موسيقي، ترانه هاي غنايي و طرب انگيز و لهوي، ميان زن و مرد تفاوتي نيست. چنان كه به عكس اگر آواز طرب انگيز و غنايي نباشد. برخي فقها تك خواني را نيز براي زنان جايز دانسته اند. نكته ديگر آن كه ملاك در حرمت فقط موسيقي لفظي (متن خوانده شده) نيست بلكه آهنگ بيان كلمات نيز مهم است لذا اگر قرآن را نيز به شكل غنا و طرب انگيز بخوانند حرام است و چون كه بالطبع صداي مردان با زنان تفاوت دارد، صداي مردان به طور مشخص از صداي زنان بم تر است و صداي زنان مهيج است. مردان از سه سطح تقابلي، زير و بمي آهنگي برخوردارند، در حالي كه زنان داراي چهار سطح اند و اين خود سبب مي شود كه به راحتي احساسات و عواطف گوناگون را ابراز و ديگران را تحت تأثير قرار دهند (حسيني، سيد هادي، فصلنامه كتاب نقد، ش 17، ص 168). از آن جا كه آستانه ديد و شنوايي مردان به جنس مخالف حساس است؛ از اين رو محدوديت هاي شديدتري در خواندن و حتي صحبت كردن براي زنان قرار داده شده است. قرآن كريم، براي همسران پيامبر توصيه مي كند كه جدي و خشك و معمولي سخن گويند و با تعابير تحريك آميز كه گاه كشش خاصي دارد صحبت نكنند، مبادا كه افراد، منحصر به فكر شهوت بيفتند: «يا نساء النبي لتسن كأحد من النساء ان اتقيتن فلا تخضعن بالقول فيطمع الذي في قلبه مرض و قلن قوله معروفا؛ اي همسران پيامبر، شما مانند هيچ يك از زنان [ديگر] نيستند، اگر سر پروا داريد، پس به ناز سخن مگوييد تا آن كه در دلش بيماري است طمع ورزد، و گفتاري شايسته گوييد» (احزاب، آيه 32). از اين آيه پيداست، موقعي كه اسلام به اين اندازه در مسايل مربوط به عفت عمومي سخت گير و موشكاف است كه حتي اجازه چنين كاري را نمي دهد پس، تك خواني زنان براي مردان جاي خود دارد. محدوديت هايي كه در اين باب هست براي حفظ سلامتي روحي و معنوي زن است كه مستلزم سلامت مرد و در نتيجه سلامت همه جامعه مي باشد و مراعات نكردن اين حدود، نه تنها سلامت معنوي زن؛ بلكه، سلامت معنوي همه جامعه را تهديد مي كند. از نكات ياد شده، معلوم مي شود كه صرف غنايي نخواندن زن نيز، محملي براي تشويق و ترغيب آواز خواني او نمي شود؛ زيرا موسيقي برعكس چيزهاي ديگر، با حقيقتي سر و كار دارد كه همه موجوديت آدمي، سعادت و شقاوت دنيوي گذرا و اخروي جاودان خود را از آن او مي داند و آن «نفس» يا «روح» يا در شخصيت جاوداني است. به همين جهت، هيچ صاحب نظر و متفكري كه خود را در اين زندگاني مسؤول مي داند نبايد بدون تأمل و دقت از كنار اين مسأله به سادگي بگذارد و با مقداري دلايل توجيهي، تكليف «نفس» يا «روح» انساني را با پديده موسيقي يك سره نمايد؛ حتي بر فرض، معلومات و تحقيقات ما درباره موسيقي به حدي رسيد كه اثبات كرديم موسيقي بر دو نوع مشروع و غيرمشروع (لهوي) تقسيم مي گردد، باز هم بايد در حركت انسان در مرز اين دو نوع احتياط كنيم، زيرا جاذبيت موسيقي - به ويژه همراه با صداي زن - مقتضي تعدي و تجاوز، از مرز به داخل منطقه ممنوعه مي باشد (جعفري، محمد تقي، موسيقي از ديدگاه فلسفي و رواني، مؤسسه علامه جعفري و انتشارات تهذيب، چاپ اول، 1380، ص 151). eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه